5/12/2019 0 Reacties C7C7 is de laatste wervel van het cervicale gedeelte van onze wervelkolom. Deze wervel wordt ook wel vertebra prominens, in het Nederlands dooruitsteeksel, genoemd omdat bij de meeste mensen C7 de eerste wervel is die je van buitenaf kunt identificeren.
C7 is ook een afkorting voor het dominant septiemakkoord. Dit is een akkoord met drie intervallen ( een kwint, een terts en een septiem ( intervallen tussen twee tonen die respectievelijk 5, 3 en 7 tonen hoger of lagen liggen)). Dominant is hierbij te interpreteren als de omschrijving van het dwingende karakter van de functie van het septiemakkoord. De luisteraar ervaart: 'Er moet iets gebeuren! Hier kan de muziek niet eindigen!'. Het dominant septiemakkoord geeft het gevoel van een open einde, een soort cliffhanger. C7 is tevens een semiautomatisch geweer. Deze zogeheten Canada Colt wordt gebruikt door de krijgsmacht van Nederland en Canada en heeft een effectief bereik. Mijn vorige blog eindigde met de cliffhanger of ik wel of niet aan het kruiswoordpuzzelen zou slaan. Ik geef toe: een nogal saaie cliffhanger met een even saai antwoord. Kruiswoordpuzzels hebben het vooralsnog verloren van raamtekeningen, olieverfschilderingen, fermenteerpotten, geschiedenisboeken, Spaanse boeken, goede rode wijnen, dansjes, kunst, vrienden, mijn bedrijf en meer van dat soort allerminst saaie dingen die mijn leven occupeerden. Grappig idee blijft het, dat er naast de dingen die uiterlijk identificeerbaar zijn aan een mens (deze homosapiens heeft momenteel aarde onder haar nagels, blauwe olieverf aan haar handen en ruikt ietwat kruidig), er zoveel niet identificeerbaar is. De vreugde van het uitkomen van mijn groenten kiempjes (alsof ik op een luchtkussen spring en door een microfoon roep: O! Mijn mooie meiraapjes!). Iemand anders zou alleen vieze nagels zien. Of de trots dat ik na maanden weer de rust heb gevonden om te schilderen. Iemand anders zou alleen mijn gekleurde handen zien. En de voldoening van een kast vol weckpotten met ingemaakte en gefermenteerde goedjes na een middag hard werken. Iemand anders zou alleen vreemde zure geurtjes om me heen ruiken. Muziek is iets ook zoiets: we horen hetzelfde, maar wat doet het met een mens, hoe beweegt het jou of mij? De beweging die muziek veroorzaakt kun je proberen mee te voelen door uiterlijk waarneembare observaties te vangen: tranen, een glimlach, een dans. Maar de nijpende nostalgie, een gevoel van thuiskomen of die diepe droefenis die een muziekstuk teweeg kan brengen… dat blijft onzichtbaar voor andermans ogen. Toch kan muziek, als een kogel uit een semiautomatisch geweer, ons hart op slag raken. Zo ook mijn hart. Vandaag. Ik kreeg een liedje toegestuurd en het bleek heel wat kenmerken te hebben waar ik gewoonlijk wild van word en me wonderlijk door ga voelen: 1. Spreektaal: Spaans 2. Dichterlijk geschreven met mooie metaforen 3. Creatief en dromerig gezongen Om je mee te laten genieten heb ik het liedje zo mooi mogelijk en met grootse dichterlijke vrijheden vertaald. Het is van Natalia Lafourcade en heet Hasta la raiz (hàstà là ra-ies) wat Tot aan de wortel betekent. Ik heb er een gedicht van gemaakt, dat is het oorspronkelijk niet. Ik hoop dat de woorden je hart raken en een melodietje in je hoofd veroorzaken. Ik blijf rivieren oversteken en oerwouden die gevaarlijk bleken Ik blijf van de zon houden en dagelijks uit de diepten van mijn hartewouden doornen trekken En in mijn nachtelijke vertrekken blijf ik licht tussen mijn dromen verdelen om met heilige rook elke herinnering te helen Wanneer ik je naam schrijf in het witte zand met blauw aan de achterkant wanneer ik naar de hemel kijk in de wrede vorm van een grijze wolk, blijk je te verschijnen, gewoon op een middag en als ik een hoge heuvel beklim en tevreden kijk naar het verleden zal je weten dat ik je nimmer ben vergeten Ik draag je mee van binnen, tot aan de wortel zal ik je beminnen en hoe ik ook zal groeien jij zal hier zijn om mij te zien bloeien al verstop ik me waar ik denk dat je me niet ziet achter bergen of in een veld vol riet is het niet mogelijk, zelfs niet als ik faal, dat je weggaat, mijn manestraal Wil je weten hoe Frauke’s avonturen verder zullen gaan? Wel? Zo ja: lees dan volgende week T1 op www.treintaitres.nl erken.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |