De eerste wervel van je cervicale wervelkolom heet atlas. Prachtig toch? Net zoals de grieksmythologische titaan Atlas het hemelgewelf op zijn schouders moest torsen, torst onze C1 wervel ons zware hoofd.
Na dit wonderlijke weetje heb ik een raadseltje voor je: Wat hebben de volgende beschrijvingen met elkaar van doen? Een blauwpaars gebreide zeemeerminstaart. Met speldjes aan je haar vast te knippen tijgeroortjes. Een hartjeskanon. Een rode roos. Bonbons in een doos. Een website url. Roze theedoeken. Groene theedoeken. Roze handdoeken. Groene handdoeken. Met groenstoffen kaften beklede Engelse boeken. Van die lichtgevende sterren om op muren te plakken. 33x Raden…… Het is een greep uit de cadeautjes die ik eergister kreeg! Voordat ik mijn eerste schreden als drieëndertigjarige zette, heb ik een hartig woordje met mijn hoofd gesproken. Mijn Atlas kon hem haast niet meer torsen bij het opstaan: dat zware Iejoor-achtige hoofd. Het voelde zich vooral níet Teigetje-achtig, níet verjaardagsachtig en het wilde de dag het liefst mediterend (lees: mokkend) op een steen doorbrengen. Toen ik vroeg wat eraan scheelde, bleek hij van mening te zijn dat mijn hart ‘het allemaal niet aan zou kunnen’. Ik sprak het zowel tegen als moed in en zei: ‘Och schat, jawel hoor! Maak jij je maar niet druk. Mijn hart is niet alleen gemaakt om verrukkelijk veel, soms in exces, van anderen te houden. Alles wat haar vandaag tegemoet waait, past precies en ga ik met verve ontvangen!’ Hoewel ik herhaaldelijk het gevoel had uit elkaar te barsten van geluk gedurende de geschenkenvloed, ben ik heel gebleven. Want, o wat een wonderdag! Ik ben met liefde overgoten! Letterlijk zelfs door het hartjescanon van vrienden op verrassingsbezoek... Ook kreeg ik een boek met de zwoelste Engelse gedichten; bij deze omgedoopt tot mijn nieuwe bijbel. En mijn vroegere vriendje gaf me lichtgevende sterren omdat ze hem aan het plafond van mijn zolderkamer van 15 jaar geleden deden denken. De maan en de sterren, chocolade… hij weet wel hoe hij zijn vroegere vriendinnetje en huidige homie weer week kan maken. Naast al deze romantiek gaf hij me trouwens ook de hosting voor deze website, de held. Wat ons brengt bij de handdoeken en theedoeken; gekregen van de vriendin die zich met trots mijn enige praktische vriendin noemt. En ze heeft gelijk, want je vrienden zijn zonder meer een afspiegeling van je in mijn geval weinig praktische zelf en dus kreeg ik zoals verwacht verder dingen als een salto les, een verrassingsavond, een massage, de entree van een feest, een zeemeerminstaart en tijgeroortjes. Die oortjes zijn meteen opgespeld natuurlijk en vergezeld van tijgerschmink heb ik ’s avonds mijn voeten moe en mijn hart gelukkig gedanst en gesprongen, als Teigetje himself. Gelijkwaardig gelukkig werd ik van de woorden van mooie mensen in brieven, appjes, smjes, voicemail-, spraak-, en facebookberichtjes . Wat dacht je van: ‘Vlieg met de wind op deze winterse dag en vanavond zoek je de twinkelende lichtjes op en dans je alle jaren en je haren los’. Of: ‘Ik ben vereerd door de jaren heen getuige te mogen zijn van zo veel menselijks en unieks’. Hoe heerlijk om, in plaats van zwaarte zelf te schragen , op handen te worden gedragen!
1 Reactie
1/26/2019 4 Reacties treintaitrés - 33 - drieëndertigHallo! Ik ben Frauke, 33 jaar en mijn hobby’s zijn…
Wat zegt u daar mevrouw? Holymoly. Drie-en-dertig? Waar is je koophuis, je lease auto, je huwelijk, je booming career, waar zijn je kinderen? Waar is je LEVEN? Nou, beste lezer. Mijn leven zit in mijn borst. In mijn hart. Het klopt: soms snel, soms soepel, soms met slakkengang. Het klopt vaak wat sneller als ik schrijf en het gaat geweldig glimmen door wonderlijke woorden (liefst allitererend of in anafoor alstublieft). Daarom doop ik dit jaar, dat vandaag begint met mijn drieëndertigste verjaardag, persoonlijk en bij deze tot het jaar van mijn hart. Ik ga een jaar lang schrijven over factoren die de klopsnelheid van mijn hart beheersen. Liefdesbrieven. Chocola. Mooie mannen. Volle manen. Rode wijnen. Rijmende zinnen die met “O zoetheid…” beginnen. Perverse pranayama ademhalingsoefeningen. De vernuftigheid van kinderzinnen. Dingen die me tot zwijgen brengen of tot creatie aanzetten. Zoals het feit dat de gemiddelde menselijke wervelkolom bestaat uit 33 ruggenwervels. Nou, ja, wel met de 9 heilig- en staartbeenwervels meegeteld die tot 2 wervels zijn vergroeid. Maar toch. Wist jij dat? Omdat ik vanaf vandaag het getal 33 tot een tempel maak, ga ik, nu ik dit weet, die 33 wervels mooi als structuur voor dit project gebruiken. Hoewel ze tot noch toe tegenstellingen voor me waren, die twee woorden, neem ik ze nu als de leidraad voor mijn jaar: structuur en liefde. Komend jaar beloof ik, met mijn hand op mijn levengevende borst, 33 verhalen te schrijven. Van C1 Tot het laatste staartwerveltje. Amen. En o, ja, ik hoor je denken: gaat ze dat wel volhouden? Want o, wat ben ik beloftes vaak niet nagekomen. In plaats van zaligmakende zinnen te zoeken voor een zelf geknutseld blog zou ik nu bijvoorbeeld, om een klein voorbeeld te noemen, eigenlijk met mijn blik op de Guatamalese einder, de rug van een paard tot woning hebben gemaakt. Maar. Zoals ze in het Spaans zeggen: “La Vida”. Oftewel: Het leven neemt je bij de hand en leidt je terug naar je eigen land. En hier ben ik dan. Me afgelopen week afvragend waarom ik meestal alleen op reis schrijf. Het antwoord was natuurlijk: Omdat ik leefde volgens de leus: Wat van ver komt is lekker. (Lees deze zin in de breedste zin van het woord: verre landen, exotisch fruit en Latin lovers…). Nu ik wijs want 33 ben, weet ik dat wat van dichtbij komt niet minder lekker of minder aanstoot tot hartkloppingen hoeft te geven. Woensdag was ik op bezoek bij mijn neefje Maarten en hij zei zoiets als: “Frauke, jij schrijft zoals mijn gevoelens zich zouden verwoorden als ze een stem hadden. Als ik lees wat jij schrijft denk ik: Ja, zo voel ik het ook! Maar zelf had ik er nooit woorden voor kunnen vinden”). Hierdoor aangespoord ga ik dit jaar speciaal voor hem én voor jou, treintaitrés keer, op persoonlijke doch universele wijze, mijn hart luchten op digitaal papier. Cheers to that! |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |