T11 is een weg in Spanje, een metrolijn in Stockholm, een torpedotype voor Duitse onderzeeërs, een parachute van het Amerikaanse leger, een trainingsvliegtuig dat gebruikt werd door de Amerikaanse luchtmacht tussen 1937 en 1970, een buslijn in Madrid, een type vliegtuig,  een stoomlocomotief, de zesde Sovjet-Indiaanse ruimtemissie met het ruimtevaartuig Sojoez T en de 11e borstwervel.

De verhaaltjes van deze blog gaan van het bovenste werveltje richting staartbeen, maar van onderaf geteld zijn T11 en T12 de eerste wervels die een lichte draaiing kunnen maken. Het lumbale gedeelte van onze wervelkolom kan geen axiale rotatie maken, evenmin als onze staartbeenwervels.

T11 en 12 zijn de eerste wervels van beneden af gezien waar beweging mogelijk is. Dus in mijn treintaitres perspectief zijn het de laatste twee bewegende wervels. Daarna staat de wervelkolom stil.

Soms is stilstaan het laatste wat ik wil omdat het saai voelt, stom en alsof ik niet evalueer. Maar sta ik niet stil dan sta ik juist stil. Want stilstaan knipt het lichtje aan van… alles van betekenis.

Als ik niet stilsta mis ik het leven. Dan gaat ze aan me voorbij zonder dat ik haar voelde. Want stilstaan is een Russisch roulette van voelen; je krijgt óf pijn óf plezier voorgeschoteld, één van beide en meestal eerst het één, dan het andere. Niet willen spelen omdat je pijn niet durft te verdragen betekent automatisch ook geen genieten. Zonder stilstaan is alles vijftig tinten grijs, maar dan zonder sexy betekenis. Vraag is: Wat geeft kleur?

Het engelachtige gezichtje
van mijn drie maanden oude nichtje
en van hoe stil ze wordt
als ik voor haar zing, zacht en kort

Mango met chocola
als ontbijt, tralalala

De kinderacrobatiekles, waar
Opmerkingen door de lucht vliegen als: “Ik heb het gevoel of ik op een reuzenschildpad door de zee vaar!”.
Of die van het meisje, dat toen ik een handgreep uitlegde  aan haar en haar zus
zei: “Juf! Dit is eigenlijk duimpje kus!”

Complimenten (als ik niet stilsta, denk ik dingen als Jaja, jij zegt nu wel dat ik bijzonder creatief ben, maar, weet je niet dat ik ook chaotisch ben en vaak helemaal niet zen?)

De liefde en de dans van de lijven
van mij en… (oeps!) degene waarover ik mezelf had beloofd er één blog lang niets over te schrijven

Kijk. Soms wil ik gewoon gekkigheid. Dan denk ik:
Mag ik met de metro in Madrid? Vissen voeren vanuit een onderzeeboot? Vliegen? De ruimte verkennen? Of boemelen in een oude stoomlocomotief?
Maar als ik eerlijk ben heb ik met een beetje durf al die extremiteiten niet nodig om extreem te genieten.

Want stilte stormt regenbogen.

T10 is de tiende wervel van het thoracale gedeelte van je wervelkolom en tevens een gepantserde legertank uit de Sovjetunie.

Ik was jaloers, vorige week. Jaloers! Oeioeioei wat was ik jaloers. In het verleden zei ik vaak van mezelf gezegd dat ik nooit jaloers ben. Maar dat was natuurlijk niet waar. Ik wilde niet tóegeven –nee niet eens aan mezelf-  dat ik jaloers was als ik jaloers was.

Een tijdje geleden zei een cursist die me een jaar niet gezien had: “Jij bent veranderd zeg. Voorheen gebruikte jij je lach als schild”. Die opmerking raakte (want ik wierp inderdaad geen lach op als emotieblokker).

Mijn positiviteit was mijn pantser: Met mij gaat het top. Met mij gaat het super. Hàhàhà. Ik lach het leven uit in het gezicht.

Ondertussen had ik geen compassie voor mijn eigen negatieve gevoelens noch die van anderen. En voor jaloersheid, boosheid en schaamte al helemaal niet. Zulke ‘laag bij de grond-emoties’; daar was geen plek voor in mijn rainbowsandunicornwereld.

Maar, en daar komt de liefde weer. Deze blog gaat immers over wat mijn hart sneller laat kloppen en dat is één ding in het bijzonder op dit moment. Een mèns welteverstaan. Nou, ‘hij’ dus. Ik kan niet anders dan kleur bekennen bij hem; groen in dit geval. Radicale eerlijkheid is onze religie.

Eerder had ik mijn gevoelens van tafel geveegd. Had ik stoer gedaan, alsof het me niet raakte. Dan had ik gezegd dat ik ‘het allemaal prima vond’. Maar nu niet. Nu legde ik mijn hart op tafel en zei: “Ik ben nu zo bizar jaloers dat ik er boos van ben. Ik schaam mezelf, voel me een kind en zou graag heel wat anders willen voelen maar ik vrees dat dit is wat er is”.

Hij zei niet: “Wat aandoenlijk”. Of: “Wat vervelend voor je”. Hij zei niet: “Stel je niet zo aan”. Hij zei zelfs niet: “Wat goed van je”. Weet je wat hij zei? Hij zei:

“Frauke, ik vind het heel aantrekkelijk dat je eerlijk tegen me zegt wat je voelt.”

Buiten die legertank met rainbowsandunicorngraffiti blijkt het leven toch veel leuker dan daarbinnen.
 
 

Weet je nog, lang, lang geleden, net nadat je aan een cirkeltje met gaatjes draaide om te telefoneren, had je de mobiele telefoon met 9 toetsen. Als je één van die 9 toetsen één, twee of drie keer indrukte, kreeg je één van de drie letters die correspondeerden met dat cijfer op je scherm. Dit, zodat je een sms’je oftewel een short message service kon sturen. Die mobieltjes hadden ook een T9 functie: dan toetste je maar één keer de corresponderende toets in van de letters waar je een woord mee wilde maken en T9 gaf je dan een suggestie voor een woord. Je kreeg dan een predictieve tekst; een voorspellend verhaaltje.

Een beetje zoals, wanneer jij een aantal woorden zegt, een ander je zin afmaakt of denkt te weten wat jij bedoelt. Met het verschil dat een telefoon niet kan denken en alleen via algoritme’s kan voorspellen.

Sinds ik een lief heb aan de andere kant van het land is mijn telefoonrekening vertweeëneenhalfdubbelt en mijn internetbundel idem. Het kan me niet zoveel schelen. Wat me wel kan schelen is dat mijn telefoon haast een soort vijfde lichaamsledemaat is geworden. Deze week hoorde ik dat wanneer je op je telefoon kijkt, al is het maar een moment,  je het half uur daarna geen focus hebt. Ik zou daar ‘geen creativiteit’ aan willen toevoegen. Daar creativiteit voor mij goud is, is zo bezien mijn telefoon het tegenovergestelde van een gold digger. Mijn telefoon gooit steeds het gat dicht wat stilte had gegraven.  Ik bemerk: Als ik niet oppas, stippelt mijn telefoon een predictief leven voor me uit. Toch is mijn telefoon naast mijn creativity-killer-vijand ook mijn trouwe vriend.

Daarom deze ode aan mijn telefoon:

Dankjewel dat je me dagelijks  de stem van mijn geliefde laat horen.
Dankjewel dat ik door jou zijn poëtische berichten mag ontvangen.
Dankjewel dat ik middels jouw scherm in contact kan zijn met mijn mooie vriendinnen aan de andere kant van de stad, het land en de wereld.
Dankjewel dat ik elke informatie binnen een handomdraai, nee; enkele vingertikken op mijn scherm kan zien verschijnen.
Dankjewel dat ik geïnspireerd mag worden door datgene wat andere mensen delen in woord en beeld over hun leven.
Dankjewel dat je me muziek geeft.
Dankjewel dat jij mijn agenda en to-do lijsten bijhoudt en zo mijn hoofd minder chaotisch maakt.
Dankjewel dat ik foto’s mag maken, het verleden kan bewaren met jou.

Mijn telefoonvrindvijand brengt me veel goeds én vraagt om het verlangen ernaar niet steeds en acuut te bevredigen. Thich Nat Han zei zoiets als: We zijn in het leven steeds op zoek naar iets. We verwachten elk moment dat er iets staat te gebeuren. Daarom checken we onze telefoon zo vaak. De waarheid is dat het leven niet om de hoek staat te wachten. Het is hier te vinden. Hier.

Mijn nieuwe leus luidt:

Het virtueel contact met je geliefde(n) en de wereld maakt blij. Vliegtuigstand maakt vrij.

T8
Tl-buis, verlichting van de nacht

Maan
Gever van gemoedstoestandenwaan
Sinds je vol was vroeg ik je vaker: maar waarom
lijkt het niet te lukken om
in gelijkmatigheid te leven
al was het maar voor even
nee
het leven voert me nog altijd mee
over bergen en door dalen
laat me steeds opnieuw verdwalen
de weg toch telkens weer hervinden
ze schonk me recent mijn langverwachte beminde
maar afgedaald van roze bergen met wolkenvleugels
bleken bepaalde teugels
gevierd, verdwenen
had grip de benen
genomen en waren andere levensfacetten
waar ik misschien ook op had moeten letten
opeens gebarsten geluk
onherstelbaar stuk

doch gisteren, toen je wederom rond was
besefte ik pas
dat perfecte balans iets is voor verlichten
niet bedoeld voor mensen die dichten

T7 is de afkorting voor je zevende thoracale wervel. T-seven is ook de artiestennaam van Judith Hildebrandt; één van de drie voormalige leden van de Duitse popgroep Mr. President die in 1996 doorbraken met Coco Jambo. Je kent het nog wel:

Ayaya Coco jambo, ayayai
Put me up
put me down
put my feet back on the ground
Put me up
take my heart and make me happy

Klinkt als… een verliefdheid. Zo eentje die den mens met wortel en al uit de grond trekt, op een vliegend tapijt plaatst, na een aantal loopings weer zachtjes doet landen, om vervolgend weer op te stijgen en een nieuwe duikvlucht te maken. Zo eentje waarbij je hart zo licht wordt en zo warm dat het vloeibaar in andermans handen stroomt.

Zo eentje waarbij je, terwijl je elkaar pas net kent, besluit een paar dagen later samen op vakantie te gaan naar Zwitserland…

Locura, heet dat in het Spaans.
Liefde, heet dat in het Fraukes.

Hetzelfde geluk wat me voorheen kon overspoelen als ik alleen reisde. En ook alleen dan. Dat geluk, maar dan niet gedeeld door twee, maar exponentieel groeiend twee in het kwadraat. Geluk waarbij je jezelf moet knijpen om er zeker van te zijn dat je niet droomt.

Wanneer hij al rijdend mijn hand in de zijne nam. De auto leek niet langer te bestaan. Zelfs onze voortgang niet; noch in tijd noch in kilometers. De wereld raasde ónze stilte voorbij, niet andersom. En ik zag niets meer, met open ogen. Liefde maakt niet blind. Het maakt het wezenlijke zichtbaar.

Of toen we op onze eerste nacht bij het laatste licht de tent opzetten. En hoe ik bij het licht van de volgende dag met blote voeten de rivier waar we wild naast stonden gekampeerd inliep, zodat mijn gezicht door de zon werd beschenen. Mijn glimlach nóg groter groeide. Terwijl mijn voeten tussen de stenen stonden en het water langs zich voelden vloeien. De zoete geur van reuzebalsemien die de oever over waaide. En hij die naar me keek.

Maar vooral het gevoel niets van mezelf te hoeven verstoppen: moois of lelijks. Geen Blauwbaard-achtige kamertjes die niet open mochten. Dagenlang bouwden we geheime gangen van zijn hart naar het mijne en terug.

Inmiddels sta ik al weer wat dagen op Nederlandse bodem. Maar Putting my feet back on de ground? Laat me liever nog even hier…

T6 is de afkorting van de zesde wervel van het thoracale gedeelte van je wervelkolom. Ook zijn er twee snelwegen die T6 heten: de ene loopt door Tanzania, de andere door Zambia. In Tanzania belijdt 25% van de bevolking een animalistisch geloof en in Zambia 27% van de bevolking. Een vierde deel van de bevolking van beide landen gelooft dus dat alles bezield is (anima is Latijns voor ziel). Zij zeggen: niet alleen de mens heeft een ziel, ook dieren, planten, stenen, natuurfenomenen als donder, regen, de maan, bergen en rivieren.

In Tanzania, wonen net als in Kenia, de Masaai; een animalistisch natuurvolk. Lang geleden zei de god Engaï tegen een Maasai krijger: “Jullie zullen nooit dood hoeven gaan. Als er iemand dood gaat hoef je alleen maar te zeggen: "Man, sterf en word weer levend. Maan, sterf en blijf dood." De Masaai krijger onthield dat. Toen ging er iemand dood, maar het was een vijand van de Maasai krijger. De Maasai krijger zei: "Maan, sterf en word weer levend. Man, sterf en blijf dood." De mens ging dood en kwam nooit meer terug. De maan kwam elke nacht weer terug. Zo komt het dat mensen dood gaan en de maan elke nacht weer levend wordt.

Ik klom afgelopen week over een prikkeldraadhek en zompte over een drassige, moerassige grond, tot ik aan de achterkant van de plas was waar Zij waren. Zij die me al zoveel geleerd hebben in mijn leven. Ik dreef mijn gedachten gedag. Ik hevelde mezelf naar mijn hart en bleef daar.

En het klopte harder dan voorheen. En mijn buik bulderde een beetje.

Ik kwam niet te dichtbij maar stopte op uitnodigende afstand. En daar kwamen de eerste twee.  Kleintjes. Lichtbruin, haast blond, met nog donzige vacht. Ze snuffelden aan mijn uitgestoken hand maar durfden zich niet aan te laten raken. De wat oudere wel. Hun getoupeerde haren zaten vol met klittebolletjes en riepen het beeld in me op van rastafari. Na een tijd zonder tijd aaien en praten zonder woorden kwam de hele kudde langs. Met tientallen trokken ze langs me heen. Sommige gehavend; door beten of onbekende oorzaken. Ik liep met ze mee, en verder; terug. Terug naar de wereld; onze wereld wars van wild.

Paarden zetten me bij elke ontmoeting weer terug op de snelweg van mijn ziel.

T5 is zowel de vijfde  wervel van de thoracale wervelkolom als een TL lamp die tussen de 40 en 60% minder stoom verbruikt dan de conventionele T8 lamp. Een zuinige verlichting dus.

Ik eindigde laatst het inspreken van een spraakberichtje over mijn crappy communicatieskills en afvallige authenticiteit in een bepaalde situatie, met: “Wanneer worden we nu toch eens verlicht?”“Jaa Frauke,” grapte mijn vriendin. “Wanneer worden we nu eens verlicht? We doen zo ons best. Heel veel op ons hoofd staan, ademhalen, lief zijn voor onszelf en voor anderen, alles proberen goed te doen en dan nog is het niet goed”.

Ken je dat? Dat je het ene moment alleen op een strandje ligt. Bootjes varen voorbij waardoor golfjes glijden. De zon zoetjes en zacht. Je wandelt naar huis. Glimlachend. Gelukzalig. En dan gebeurt er iets. Vervelend nieuws over de telefoon. Een ongemakkelijk gesprek. En weg is het gelukzalige lichte gevoel; plaatsgemaakt voor zwart.

Gisteren hoorde ik een verhaal: een trainer zette met een stift een stip op een blad en vroeg: “Wat zien jullie hier?” Het antwoord van zijn groep was: “Een zwart stipje.” Zijn respons? “Interessante observatie, dames en heren. Ik zie iets heel anders, namelijk een wit vel papier met een zwart stipje erop.” De ochtend ervoor was ik met mijn hiel in een punaise was gaan staan en ik verbaasde me  erover hoe één vierkante millimeter van je lijf je gehele zijnstoestand drastisch kan beïnvloeden.

Brené Brown ligt nog steeds naast mijn bed. Haar boek Dare to Lead dan hè. Haar hoofdstukken zijn een lichtpunt in mijn leven en in het derde gebruikt ze in een intrigerend stuk tekst één van mijn Engelse lievelingswoorden: wholeheartedness. Hoe vertaal je zoiets? Als complete, gecommitteerde oprechtheid? Of: hartelijke openheid? Zoals mijn neefje Maarten altijd zegt: het Engels is een veel rijkere taal dan het Nederlands. Dus laten we in dit geval het maar niet eens probéren te vertalen.

Ik citeer Brown wederom:

Het ego heeft geen interesse in wholeheartedness, alleen in zelfbescherming en in het ontvangen van admiratie van anderen. Ons ego zal alles doen om het ongemak dat geassocieerd wordt met kwetsbaarheid, of zelfs met nieuwsgierig zijn te ontlopen of op zijn minst te minimaliseren omdat het te riskant is. Wat zullen anderen denken? Wat als ik iets ongemakkelijks ontdek over mezelf wat ik niet wil weten? Terwijl het ego machtig is en opdringerig, is het maar een klein deeltje van wie we zijn. Het hart is gigantisch in vergelijking tot het ego en haar vrije, wholehearted wijsheid kan alle kleinheid en de zucht naar leuk gevonden willen worden tenietdoen. Jim Hollis, een Jungiaanse analyticus omschrijft het ego als ‘dat dunne wafeltje van bewustzijn dat drijft op een regenboogkleurige oceaan; ziel geheten’.

Ons ego is als dat zwarte stipje op het witte vel. Of als het zere stipje dat die vermaledijde punaise in mijn voet heeft achtergelaten. Onze ziel is het witte papier. Verlichting is het minuscule zwarte stipje zien in het licht van het immens  grote geheel.  

T2 is de tweede wervel van je thoracale wervelkolom. Evenals een tweede model van de hippiebus, beschreven in het vorige blog. Ook betekent T2 ‘tweede taal’ en staat dus voor alle talen die je naast je moedertaal hebt leren spreken.

Grappig dat je eerste taal moedertaal heet. Ik praat zo gelijkend met mijn moeder dat ik de telefoon in haar naam op kan nemen zonder dat iemand iets door heeft.

Nu we het toch over mijn moeder hebben: zij nam ons afgelopen weken mee in een montaña rusa (rollercoaster in het Spaans of letterlijk Russische berg ). Een hell of a ride was het! Een paar weken geleden kreeg ze ’s ochtends een hartaanval. Na een dag of vijf aan onderzoeken in het Jeroen Bosch ziekenhuis dachten de dokters door te hebben waar la probleme zat. Maar tijdens het trachten een stent (vaatverwijder) te plaatsen, is de ‘binnenband’ van haar slagader losgekomen en kreeg ze opnieuw een infarct, ditmaal heftiger dan de eerste. Met spoed bracht een ambulance haar naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, waar ze een uur heeft moeten wachten voordat ze de OK in mocht. In een meer dan vier uur durende open hartoperatie is haar borstbeen doorgezaagd en zijn twee omleidingen gemaakt in haar hart met twee aders uit haar been. Al die tijd, behalve dan in de OK, was haar geliefde bij haar. Als hij de volgende uitdrukking had gekend zou hij hem gebruiken voor mijn moeder: “¡Guapa! Por ti mato a un elefante a chancletazos!” (Schoonheid! Voor jou dood ik een olifant door mijn flip flops er tegenaan te gooien.)

Ik herkende haar niet, hoe ze daar zo lag op de Intensive Care. Haar gezicht was onherkenbaar opgezwollen ook haar handen; door het teveel aan vocht. Een buis in haar keel ademde voor haar. Een pomp liet haar hart kloppen. Ontelbare draadjes en buisjes verbonden haar aan allerlei apparaten. Slaapverwekkers lieten haar slapen. Morfine verdoofde de ergste pijn.

En toen werd ze wakker. Althans… haar getormenteerde lijf werd wakker. Mijn moeder was nergens te bekennen. Later zei ze: Ik weet niet waar ik was, maar ik was héél ver weg.

Ik kon het maar net aanzien. Ik wilde haar niet wakker maken, ik wilde haar niet storen. Ik wilde liever dat ze nog maar even wegbleef van dit lijdende lijf.  ¡Que duermes mamita! dacht ik (Slaap maar, mamaatje). Ik kon ternauwernood mijn tranen bedwingen als ik bij haar was. Wat wilde ik graag net zo sterk zijn als haar zoon en haar vriend. Gelukkig zijn mannen mannen: zij waren bergen zodat ik en mijn schoonzusje tranendallen konden zijn.

Het eerste wat terugkeerde was haar humor. Ze kon nog maar net weer praten of ze lag al grapjes te maken. Ook had ze een ongekende, haast hilarische felheid gekregen. Als Spaans haar T2 was geweest, had ze rustig Vete a freir espárragos  tegen het verplegend personeel geroepen (Letterlijk 'Ga jij maar asperges frituren’, figuurlijk 'Rot lekker op') 

Na nog geen week mocht ze al naar huis, door haar oomph (Engels voor innerlijke kracht en energie).

Met liefde, o zoveel liefde, si tanto amor, heb ik afgelopen tijd afwisselend met haar lief voor haar gezorgd. Want ze is er nog. Ze is er meer dan ooit.  Zodat ze haar kleindochter; mijn nichtje, kan ontmoeten over een paar weekjes. Zodat ze nog van heel veel zonnestraaltjes en bloemblaadjes en lekkere hapjes genieten kan. Zodat ze kan blijven lachen om mijn rare niet-moerstalige accentjes (want alleen zij vindt mijn zogenaamde arabische marktvrouw en mijn belgische bakvis typetjes grappig…). Ik wens dat su corazonsito; haar hartje vanaf nu net zoveel ontvangen mag van de wereld als het de wereld altijd gegeven heeft.