Nog anderhalve maand en dan is het drie jaar geleden dat ik deze blog begon.
Vandaag besloot ik: ik schrijf de laatste drie nog, zodat ik in 3 jaar drieëndertig blogs heb geschreven.

Het is niet vreemd dat ik blijf hangen bij de allerlaatste wervels. Een tijdje terug was ik bij de osteopaat en die vroeg retorisch: Heb jij onlangs last gehad van je staartbeen? Inderdaad: een half jaar geleden heb ik een paar dagen op bed gelegen omdat ik vanuit het niets last had van mijn cc-wervels. Het scheen hem een goed teken: de nawee van iets wat nooit goed was geweest en nu langzaam in orde kwam. Dat voelde toentertijd ook: het voelde als helen. Ik heb het mijn leven lang lastig gevonden om te landen. Om er te zijn. Liever was ik er alleen als het leven leuk was en verder niet.
 
Anderhalf jaar geleden kreeg ik een massage van een vrouw. Ze was een aantal jaar jonger dan ik, zo mooi als de wassende maan, liefdevol maar krachtig. Ze zei dingen als: ‘Je mag echt meer thuiskomen op aarde, je veilig weten’. Haar stevige wijze van aanraken en haar wijze woorden waren die dag zowel de vinger op de zere plek als een belofte tot beter worden. Ik voelde me een waarachtiger mens na haar aanrakingen, met de wil om te bloeien.  Op dat moment besloot ik: Ik wil deze ervaring doorgeven.
 
Thuis kroop ik achter de laptop en wat bleek: er was twee jaar daarvoor een massagecentrum geopend, op een kwartiertje fietsafstand van mijn huis!
Na de zomervakantie begon ik met studeren.

Massage bleek één van de beste wendingen van mijn leven te zijn. En de meest dappere. Dapperder dan alleen door India reizen. Dapperder dan naar Peru verhuizen. Want door aan te raken en aangeraakt te worden nam ik een hoge vlucht doordat ik niet meer kon vluchten. Ik checkte in bij de balie van mezelf.. Door toe te staan me niet meer goed te hoeven voelen maar vooral goed te willen leren voelen, veranderde mijn leven volledig en begonnen de bloemen voorzichtig  te bloeien. Niet meer in de schijn van mijn voortuin maar vooral van binnen.

Massages geven is inherent aan cadeautjes geven aan mezelf. Vaak gaan mensen door door mij voorgeleefde processen.
 
Gisteren nog had ik een gesprek voorafgaande aan de massage van een man op pensioengerechtigde leeftijd. Ik legde een link tussen een huidig probleem waar hij over vertelde en de eerste drie jaar van zijn leven. Hij werd stil. Na een tijdje vroeg hij: ‘Hoe oud ben jij eigenlijk? Drieëndertig?’ (Ik dacht: ‘dat zou ik wel willen’ maar ik zei: ) ‘Vijfendertig’. ‘Ik vind jou heel wijs voor je leeftijd.’ Ik antwoordde met dat ik vooral ernaar streef om met een wagenwijd open hart te leven en anderen dat ook te laten beleven’. Hij glimlachte en ging op tafel liggen. Na de massage zei hij: ‘Zelfs mijn stem is anders, hoor je dat?’ Ik hoorde het. Zijn weinige woorden klonken dieper, lager, trager. Hij was zachtjes geland.

Het staartbeen of stuitje heet os coccygis of coccyx in het Latijn en is het onderste deel van de menselijke wervelkolom. Het staartbeen bestaat uit meestal 4 samengegroeide wervels (de staartwervels) en is aan het heiligbeen bevestigd met een gewricht dat vooral uit kraakbeen bestaat. De onderkant van het staartbeen kan gemakkelijk gevoeld worden boven de bilspleet.

5:09u
De tijd waarop ik iedere 26e januari opsta.
In de 2021 variant na een onrustige nacht met vreemde dromen.
Ik blijf nog een tijdje naar het plafond staren.

Daarna sta ik op en loop naar de badkamer.
Ik ontdoe me van mijn wintervachtje en van 34.
Dan doe ik de gebatikte jurk aan die ik gisteren van Lotte en Esmée kreeg.
Ik zet koffie en schuim melk.
Ik was één van de wijnglazen van gisteren af en giet er sinaasappelsap in.
Van de appeltaart die mijn moeder gistermiddag bracht snijd ik een stuk af en leg het op het witte bordje met de afbeelding van een magnolia.
Die bordjes had ik de dag ervoor uit de studio gehaald, samen met de lange gouden lepels die me zo’n koninklijk gevoel geven.

Ik vertrek naar boven en zet de laptop op de wit geschilderde tafel met gouden glitters.
Gezeten op de ietwat gammele stoel die ik maar niet wegdoe omdat hij zo’n kasteelachtige sfeer uitstraalt, doe ik een meditatie die Lotte had ingesproken rondom oud en nieuw.
De meditatie was me toen helemaal ontgaan… ik dacht dat ze gewoon ‘een meditatie’ van ‘iemand’ had opgestuurd; niet dat ze die zelf had ingesproken. Ik had me gisteren even schuldig gevoeld dat ik haar creatie niet de waarde had toegekend die het verdiende, maar besloot dat vandaag hét moment dat wel te doen. Immers was ik aanbeland in mijn persoonlijke oud en nieuw.

Lotte’s ingesproken stem, ook als ze me spraakberichtjes stuurde uit Thailand of Australië, geeft me altijd een fijn, soort kietelig gevoel over mijn lijf. Hetzelfde effect heeft de stem van een bepaalde Argentijnse vrouw op Inside Timer. Ik snap nog steeds niet waar dat aan ligt maar hun stemmen voelen heerlijk; als een massage van de ruimte om mijn huid heen.

Ik luister.
Een gevoel van rijkheid overspoelt me.
De meditatie gaat onder andere over de mensen die ik afgelopen jaar heb ontmoet of die mijn leven aanraakten.

Naderhand schrijf ik de lijst van mensen die ik (opnieuw) ontmoette op en naarmate die langer en langer wordt neemt de warmte in mijn hart toe.
Ook de gebeurtenissen van mijn vijfendertigste levensjaar spelen zich als een film voor mijn geestesoog af. Want… Dit jaar!

Dit jaar kwam Corona.
Dit jaar overleed Hans, mijn liefste tweede papa.
Dit jaar stierf de relatie ik had.
Dit jaar werd studio Manna het vuur aan de schenen gelegd.
Dit jaar stopte ik met (trein)reizen.
En kreeg ik een boete omdat ik te hard in de leen-bmw reed omdat de auto in de garage stond.
Dit jaar zong ik vals op een podium voor 2000 mensen.
Dit jaar werden mondkapjes, voor mij symbool van schijnveiligheid, onvrijheid en onderdrukking, de norm.
En als klapper op de vuurpijl kwam er een avondklok.
En rellen daardoor.

Dit jaar herontdekte ik mijn beeldend creatieve vermogens en de vreugde die dat me geeft.
Dit jaar vond ik opnieuw liefde in de vorm van een man die belachelijk goed bij mij past.
Dit jaar vond ik rust.
Dit jaar leerde ik mijzelf dragen.
Dit jaar ontdekte ik de helende werking van aanraking en startte ik een massageopleiding.
Dit jaar durfde ik voor het eerst voor de camera.
O, nee.
Ik durfde het niet maar ik deed het toch.
Dit jaar kookte ik twee chakra diners van zeven gangen in zeven kleuren.
Dit jaar kreeg ik mijn eerste echte eigen huis.
Met een tuin en een keuken met vijf pits gasstel en een goede oven en een slaapkamer waar ik een sterrennacht schilderde en een atelier waar ik een mandala schilderde op de grond en waar, als ik er ben, ik het gevoel heb voor het geluk geboren te zijn.
Dit jaar kreeg ik een enorm donkerroze pakket, gemaakt door zes kunstenaressen die allen iets toe hadden gevoegd aan mijn themabrief ‘Donkerroze wolken’.
Dit jaar oogstte ik mijn eigen groenten, iedere week, van een landje hier in de buurt.
Dit jaar trouwde één van mijn beste vriendinnen.
Dit jaar baarde één van mijn beste vriendinnen haar zoon.
Dit jaar begon ik Italiaans te leren, samen met mijn neefje.
Dit jaar knipte ik niet één keer mijn haar.
Niet omdat het niet kon, maar omdat het lekker wild voelt om het lang te hebben.
Dit jaar liep ik wekelijks langs de Maas met mijn nichtje; vorig jaar een half- en nu anderhalf jaar, in een draagdoek waarbij ze altijd in slaap viel en ik het idee had dat er niets mooiers bestond op de wereld dan haar gezichtje.
Dit jaar kreeg ik 2 dagen voor de eerste lockdown een baan, waardoor ik financiële zorgen aan Fikkie kon overlaten.
En die baan schonk me ook nog eens de liefste kinderen.

Eén van hen; een meisje van acht, klein van stuk, met grote, helderblauwe ogen stond gisteren aan de deur. Ze had een tekening voor me gemaakt, maar was die vergeten op te sturen. Haar vader had haar naar me toe gereden zodat ze me de tekening zelf kon geven. Er stond een strippoppetje op met bruine laarzen, een groene legging, een roze rokje en een trui waar ‘juf’ op stond. Haar ene arm hield ze omhoog en de andere naar beneden, beide in een hoek van 90 graden, zodat je haar spierballen goed kon zien. Tegen een achtergrond van regenboogkleuren stond ‘Happy Birthday Super Juf. Je kan de hele wereld aan!’

Op het laatste nippertje van dit jaar maakte ik eindelijk ook voor mezelf eens een taart met mijn lievelingssmaken: Kokos, Kers, Cacao, Kardemom, Biet, Amandel.

Ooit las ik een artikel over Susan Smit, waarin haar therapeut had gezegd: Susan, jij moet eens op je eigen billen gaan zitten. Die zin liet mijn hart toentertijd een slag overslaan. Want dat was nu precies wat Frauke ook eens moest doen: op haar eigen billen gaan zitten. Maar hoe dan? dacht ik toen. zonder huis, zonder baan, zonder relatie, zonder enige vastigheid want dat vond ik zo lekker vrij.
Misschien moest ik eerst 35 worden om op mijn eigen billen te kunnen zitten. Of in mijn blog aankomen bij het coccygeale deel van de wervelkolom.
Ik moet zeggen: het zit best lekker

S5 is het vijfde deel van het sacrale gedeelte van je wervelkolom. 5 Wervels, aaneengegroeid tot één. Net zoals allerlei ervaringen aaneen kunnen lijken te zijn gegroeid tot wat als één grote wond voelt waar we het liefst omheen bewegen omdat we bang zijn dat het te groots is geworden om nog te doorvoelen.

Het is herfst in mij.

Mijn binnenwereld voelt als de voormalige stronk in mijn tuin die ik net in de haag heb gegooid: vermolmd hout in vele stukken uiteen gevallen.

De vloer van mijn huiskamer ligt vol propjes papier. Gevuld met snot en tranen.
Het Huilen begon vanochtend tijdens mijn meditatie. Het huilen hernam zich tijdens het lezen van de eerste versie van mijn moeders boek dat ze sinds een aantal maanden aan het schrijven is over het sterven van haar geliefde afgelopen april. Ik zette na anderhalf uur het huilen even op pauze. Maar tijdens een tweede reviseren brak de dam opnieuw. En daarna nog eens.

Ik ben ontzettend goed in gevoelens negeren. Ik ben ontzettend goed in gáán. Ik ben ontzettend goed in de trein rijdende houden, iedereen tevreden en de tranen in bedwang. Ik ben niet pas één keer in mijn leven ijskoningin genoemd. Of soldaat.

Vanochtend voelde ik in eerste instantie niets tijdens mijn meditatie. Het begon met dat ik verdrietig werd omdát ik niets voelde en daarna kon ik pas voelen wat ik eigenlijk voelde in het meer onder de ijslaag die zich had gevormd. Ik viste er Verdriet vandaan. Schaamte. Wanhoop. Pijn. Me klein. Angst. Zelfhaat. Boosheid.

Ik mis mijn stiefvader.

En ik mis ‘hem’. De man waarvan ik dacht dat hij De Man was. Dat was hij ook. Totdat ik erachter kwam dat ik De Frau meer miste dan ik de man missen zou.
De Frau was vertrokken omdat ik me in teveel bochten, teveel discussies en teveel aanpassingen had gewrongen. Ik paste niet meer in de huls die ik voor mezelf had gemaakt om de relatie te doen slagen. De drang naar autonomie won het van mijn liefde voor hem.

Eenzaam ben ik niet. Ik voel me vaak het tegenovergestelde van eenzaam. Ik heb juist een zo ontzettend liefdevol sociaal en werkzaam leven dat ‘alleen’ een zeldzaamheid is. Hoe noem je dat; het tegenovergestelde van eenzaam? Ik merk: ik hunker naar eenzaamheid. Nu ik in al die stukjes ben gebroken. Opgegaan ben in mijn omgeving. Mezelf niet meer ervaar als één. Hoe raap ik mezelf bij elkaar? Hoe word ik weer heel?

Hoe word ik weer heel?

Met deze zin zet ik de computer uit en ga ik naar bed.  Al tijden had ik geen ruimte gehad in mijn hoofd om iets te lezen maar opeens denk ik aan wat ooit mijn bijbel van het Ware Leven was; The Invatation van Oriah Mountain Dreamer. Ik trek het uit de kast en sla het hoofdstuk open over Sorrow. Verdriet.

Ik lees het met een dorstige dankbaarheid.
Onder de vertaling vind je de oorspronkelijke Engelse tekst.

Als we sterk genoeg zijn om zwak genoeg te zijn, wordt ons een wond getoond die nooit geneest. Het is het cadeau wat het hart open houdt. We zijn bang van pijn- emotioneel en fysiek- en we willen geloven dat er een weg is om het ervaren van ons eigen verdriet heen, dat we de pijn kunnen ontwijken en niks van de volheid van het leven verliezen. Het is helaas simpelweg onmogelijk..

Vaak, zijn we bang dat wanneer we onze pijn aanraken, we erin zullen verdrinken. We vrezen dat wanneer we onze harten openstellen voor gewonde delen, we niet meer normaal kunnen functioneren, omdat we zo overspoeld raken met verdriet dat alles wat goed is in het leven ontoegankelijk voor ons word.

Dit is simpelweg niet waar.

Wat nodig is, is even simpel als complex. Het gaat erom je gedachten niet meer lijden aan je pijn toe te laten voegen en alleen maar ademen.

Wanneer ik in emotionele pijn zit, worstel ik ermee het niet druk te hebben, het huis niet schoon te maken of te gaan werken en om niet meteen oplossingen of troost te zoeken. Ik sta mezelf toe om te ontspannen in de omhelzing van iets wat groter is dan mijzelf. Soms laat ik me daadwerkelijk  omhelzen door een vriend of familielid die geleerd heeft om met pijn te zitten en met een ander te zijn. En het werkt. Ik vind de intimiteit met mezelf en de wereld terug waar mijn ziel naar hunkert. Het lukt me om de stukjes van mezelf terug te halen die ik achter had gelaten in mijn poging tot het wegvluchten van pijn. Ik vind de hoop weer waarvan ik was gescheiden toen mijn hoop in stukken viel. Als we leren met onze pijn te zitten, halen we de stukken van onszelf terug die getracht hebben achter te laten en we gaan opnieuw van die delen houden. We vinden onze heelheid en laten het idee van perfectie achter dat ons weghoud van de wijsheid om voluit en vol compassie met ons menszijn en de wereld te leven.

-originele tekst-
If we are strong enough to be weak enough, we are given a wound that never heals. It is the gift that keeps the heart open. We are afraid of pain –emotional and phisical- and we want to believe there is a way around experiencing our own sorrow, that we can avoid the pain and lose nothing of the fulness of life. It’s simply not true.(…)
Often, we are afraid that if we touch our pain we will drown in it. We fear that once we’ve opened our hearts to wounded parts, we will be unable to function normally, because we will be so overwhelmed with grief that all that is good in life will be inaccessible to us. (…)

Stopping my mind from adding suffering tot the pain and simply breath.(…)
When I am in emotional pain (…)I struggle not to get busy, not to clean the house or continue my work, not to inmediately seek out solutions or solace. (…) I allow myself to relax into being held by something larger then myself. And sometimes I am held by the presence of a friend or family member who has learned to sit with pain, how to be with another. And it works. I find the intimacy with myself and the world for which my soul hungers, and in holding another or being held myself, I am able to retrieve the pieces of self I had left behind in my attempts to flee from pain. I find again the hopeful parts I divorced when my hopes were dashed. (…) When we learn to be with pain, we retrieve the parts of ourselves we have attemted to leave behind and we are able  once again to love those parts of ourselves. We find our wholeness and leave behind the ideal of perfection that keeps us from the wisdom we need to live fully and compassionately with our humanness and the world.
 
Ik wandel mijn herfst moedig en ongehaast tegemoet. Met mijn haren in de wind.

S4

S4 is het vierde heiligbeenbotje. Hoewel ik de vijf sacrale wervels in deze blogs afzonderlijk behandel (om aan het getal 33 te komen), zijn ze eigenlijk vergroeid tot één bot: het heiligbeen. Waarom het heiligbeen heiligbeen heet, daar zijn de meningen over verdeeld. Sommigen zeggen dat het door een verkeerde vertaling vanuit het Romeins/ Grieks komt. Anderen zien er een kruis in (vandaar het duitse ‘kreutzbein) en weer anderen beweren dat het os sacrum (het heilige bot) zijn naam kreeg doordat het de baarmoeder beschermd en zo het fundament van de wieg is waarin het ongeboren kind negen maanden verblijft. Voor mij spreekt de naam ‘heilig’ in ieder geval tot de verbeelding en ik laat me niet zo snel afschepen door taalkundigen zonder fantasie.

Gisteren werd ik boven mezelf uitgetild. Op meerdere manieren. Allereerst schreef ik in mijn twee uur durend theoretisch examen klassieke massage dingen op waarvan ik niet wist dat ik ze wist (en oké, ik schreef ook dingen verkeerd op die ik eigenlijk wel wist. Maar dat gaf samen de balans: geslaagd. Ólé!). Ook in mijn praktisch examen bleek ik mijn handen soms precies op de goede plekken te hebben gelegd zonder daar over na te hebben gedacht. Tussen de twee examens door ben ik als Alice in Wonderland eindelijk de geheime paardjes gaan volgen waarvan ik eerder geen tijd had ze in te lopen. Onderweg zag ik sprookjesachtige paddenstoelen, scheen de zon heel lief herfstig in mijn gezicht en knisperden de eikeldopjes onder mijn voeten.

’s Avonds liep ik sinds maanden weer een gymzaal binnen en werd ik omhelst, geknuffeld en als een baby’tje de zaal rond gedragen door een acrobatiekvriendin die ik al heel lang niet had gezien. Aan het einde van de les lukte na zes pogingen de handstand op schouders. Staand, met mijn handen op de schouders van mijn maatje, sprong ik op in een handstand. We stonden zo stabiel dat hij zijn handen weg kon halen en we op zijn armen, uitgestrekt in een kruis, één lijn vormden van zijn voeten tot aan de mijne.
Ik heb me in tijden niet zo vrij gevoeld.  

Zelfs niet afgelopen zondag, waarop ik waanzinnig fijn danste met drie lieve vrienden en 30 anderen op de deuntjes van Dj Tom op de ecstatic dancevloer in Amsterdam.

Op de weg terug vanuit acrobatiekles, zette ik de radio aan. De snijdende stem van de nieuwslezeres takelde me weer terug naar de aarde.
Ik heb een half uur gehuild.
Om de wereld. Om Nederland. Om mij. Om ons.

Hoe kan het gezond zijn om alles te verbieden wat vreugde geeft?
Knuffels, contactsport, kunst, samenkomst, spontaniteit, nabijheid.

Persoonlijk probeer ik, pleasure seeker, nu al een hele tijd om tevreden te zijn met minder. Met de dagelijkse dingen. Maar vandaag besefte ik weer: dingen die jezelf boven jezelf uit doen stijgen zijn heilig. Ik heb als mens een broodnodige behoefte aan dingen die me uit tillen boven het dagelijks leven. Die stellen me gerust en geven me brandstof om het ‘gewone leven’ te leven en ook daarvan de schoonheid te blijven zien.

Mij tranen lieten me mijn voornemen nog sterker zien: ik strijd voor wat mij heilig is. En dat is. Mijn en onze vrijheid. ‘Mijn’ en onze kinderen. Ons plezier. Expressie in woord en daad. Gezondheid; mentaal, emotioneel en fysiek.

Dus ik schrijf. Ik strijd. Ik laat me niet de mond snoeren.
Niet door een niet werkend mondkapje. Niet door censuur. Niet.

S3 is het derde deel van een superman filmreeks uit 1983. En het derde deeltje van je sacrale wervels. S1 en S2 zijn samen gegroeid tot je stuitje samen met S4 en S5 .

Superman is één van die verspanglishte woorden die over zijn genomen uit het Engels en dan op z’n Spaans worden uitgesproken. Net als wij Nederlanders chatten, iets cool vinden en een mooie vrouw een babe noemen, is er allerlei Engels in het Spaans geslopen.

Superman wordt in het Spaans uitgesproken als soeperman.
Andere voorbeelden van spanglish zijn heavy (spreek uit gèvie)
show (esjow)
selfie (eselfie)
clickear (klikkear)

Juist op dagen als dezen; zinderende zomerse, mis ik Zuid Amerika.
Best gek dat ik dat gemis heb nu het weer zo gelijkend is, in plaats van bij wollen sokken weer.
Toch is het zo en het fijne van de temperatuur timing is dat ik een beetje kan doen of ik daar ben terwijl ik thuis vertoef.

Zo praat ik deze dagen Spaanse volzinnen tegen mezelf.
Dans ik op musica Latina.
Eet en drink ik alleen maar waar ik zin in heb.
Denk aan: Ijskoffies. Kersen. Kokoswater. Knapperige snijbiet uit de moestuin.
En dagelijks duik ik diep in de rivier de Maas achter mijn casa.

Voelde het water voorheen ook zo zacht?
Als zijde dat mijn huid omkleedt?
En zag ik de glinsteringen op het wateroppervlak eerder met zoveel bewondering?
Als onbereikbare rinkelende sterjuwelen?
Vielen me de regenboogjes in de hoeken van mijn ogen, veroorzaakt door de zon aan de horizon, me ook eerder zo op?
Ik duw mijn handen met elke slag wat dieper het water in en er ontstaan bellen en golven.
Dan draai ik me om.
Rust op mijn rug.
Kijk naar de lucht.
Luister naar de onderwaterstilte en wat dobberende gedachten.

Het is net of deze dagen mijn zintuigen zich verwijden.
Mijn rimpels laat verdwijnen.
Dit weer maakt me zacht en passioneel tegelijk.

De Zuid- Amerikaanse warmte die ik mis in Nederland is tweeledig.
Ik mis zowel warme temperaturen als hartewarmte.

Maar vandaag was het anders.
Door de hitte smachtte ik naar watermeloen en voor ik het wist had ik een hele gekocht. Naast mijn andere boodschappen. Dat, terwijl ik op de racefiets naar de winkel was gegaan. Ik viel tot twee keer toe bijna, de watermeloentas onhandig balancerend, terwijl ik twee mannen voorbij reed. Ze stonden een sjekkie te roken voor de tattoozaak waar ze zelf boegbeeld voor waren.  “Gaat het, meid?” vroeg de ene. Ik zei: “Niet echt. Hebben jullie misschien een tip?” “Blijf maar zitten meid, wij lossen het wel op,” was hun antwoord en even later hadden ze de tas op ingenieuze wijze vastgemaakt aan mijn rugzak. De ene hield de tas omhoog terwijl ik opstapte, liep een stukje met me mee totdat ik vaart had en veilig, maar wel met een soort staart, wegfietste. “Jullie zijn geniaal. Super bedankt!” riep ik nog.

Warmhartige supermannen zijn ook in dit koude kikkerland te vinden.

S2 is de tweede wervel van het sacrale gedeelte van je wevelkolom; je stuitje. S2 is ook een slotenmerk genaamd Safe and Secure.

Mijn hart is nog steeds vol van afgelopen week. Ik was op het Ecstatic Dance festival in Baarlo. Voor zover ik weet momenteel het enige festival in Europa. Een dansfestival zonder drank en drugs waar je op blote voeten danst. We waren met  zo’n 185 dansers. Op één dansvloer. Zonder regels. Maar… het voelde veiliger daar te zijn dan waar dan ook.

Anderhalve meter hielden we alleen als iemand per ongeluk een scheet had gelaten.

Mensen kropen vanuit maandenlange isolement bij elkaar in de armen. Het was hartverwarmend om te zien hoe de menselijke nood aan samenzijn, aanraking, omhelzingen, gezien worden en zich verbonden voelen vervuld werd. Omdat fysieke afstand wegviel, ontstond er razendsnel ook emotionele nabijheid.

Mijn eerste ontmoeting met de meeste mensen was warm en soms zelf spectaculair. Geen knikjes, zwaaitjes, handjes of hallootjes. Nee… Eerder meteen een omhelzing of een diep gesprek of een ogenstaarwedstrijd. Of zoals met de Franse contact improvisatie leraar. Al bij onze eerste aanraking op de dansvloer tilde hij me boven zijn hoofd als een vliegtuig en hing ik vol vertrouwen boven hem, omdat ik wist dat hij mijn lijf al had gelezen. Of met de Amsterdamse dansleraar wiens eerste zin een vraag was, namelijk of ik zin had om te vliegen (jargon voor acroyoga-en). Natuurlijk zei ik daar geen nee tegen en even later hing ik ondersteboven op zijn armen en balanceerde ik op zijn benen.

Corona leek een aantal dagen als een klucht uit een vorig leven. Heb je mijn eerdere blogs hebt gelezen, dan weet je hoe serieus ik corona neem omdat ik het effect ervan van heel dichtbij zag. Maar los van het virus neem ik de maatregelen ertegen niet serieus. Of beter gezegd, zou ik die maatregelen graag als ADVIEZEN willen zien in plaats van als regels. Zodat ik zelf kan bepalen of ik wel of geen afstand tot andere mensen wil bewaren en mensen kan uitnodigen om hetzelfde te doen. Zodat ik zelf kan bepalen of ik iemand diep in de ogen wil kijken, wil knuffelen, of met hen over de grond wil rollen (je kunt maar een hobby hebben, ik weet het) of liever helemaal niets. Zodat ik zelf kan bepalen wat voor mij safe and secure voelt.

Ik kan het leven prima alleen leven. Op afstand van anderen. In mijn eigen bubbel. Ik bouw mijn eigen feestje wel.

Maar afgelopen week heb ik gezien hoe veel grootser en gaver dat feestje kan zijn als er meer mensen zijn uitgenodigd.

Deze week dansen de mensen daar in Baarlo met anderhalve meter afstand. Het slot ging er weer op vanuit de gezagvoerders van de gemeente. Geen gerollebol, geen vlinderige vliegtuigjes, geen stiekeme sensuele dansen. Wat hebben we geluk gehad vorige week en wat droom ik van een wereld zoals we daar waren met elkaar…

S1 is de eerste wervel van het heiligbeen dat bestaat uit drie tot vijf wervels. Deze wervels zijn allen aan elkaar gegroeid en vormen één geheel zonder tussenwervelschijven. Toch hebben ze een eigen nummer en worden ze dus ook apart genoemd in treintaitres, beginnend met S1.

S1 is ook de naam van de Arriva-treindienst tussen Nijmegen en Roermond. Misschien heb je dat treintje wel eens genomen. Het vertrekt vanaf een afgelegen perron; rechts als je de poortjes doorgelopen bent. Het is een kneuterig treintje met lange banken, niet twee aan twee zoals we tegenwoordig gewend zijn. De eerste keer dat ik er zat had ik het idee met mijn familie op pad te zijn, op weg naar een weekendje gezelligheid in het buitenland. En dat, terwijl er louter vreemden in de bankjes zaten.

De laatste keer dat ik met de trein ging, gaf het reizen me verre van de voldoening die ik voorheen voelde wanneer ik me in vehikels hees. Wat een cultuur was er in het openbare leven ontstaan door het Corona beleid. Ik heb welgeteld één glimlach gekregen. En wel op de roltrap naar boven, waar je vier treden afstand van elkaar moest houden, van een meisje die naar beneden schreed. Op de perrons, waar de vijf stoeptegel regel gold, nam een ieder wel vijftien tegels afstand. Elke vijf minuten werd je door een stijve stem eraan herinnerd ook bij het instappen anderhalve meter afstand te houden. Dat laatste bleek natuurlijk niet mogelijk. In de trein zelf was het stiller dan stil. Ik ging altijd al in de stiltecoupé zitten. Maar deze stilte was niet de fijne afwezigheid van te luide  gesprekken. Meer een doodse stilte.

Deze reis maakte ik een week of vier geleden. Sindsdien heb ik geen trein meer gezien. Waarom? Omdat ik mondkapjes mijd. Omdat ik het niet eens met de maatschappelijke ontwikkelingen van dit moment. Omdat ik me erger aan de maatregelen die voorbij gaan aan mensenrechten.

Morgen was er een vreedzame demonstratie gepland voor de vrijheid van het volk.
Met de boodschap: De verandering zijn.

Wat’s geburt? De burgemeester van Den Haag heeft de demontratie verboden.

Wat gaat gebeuren? Ik ga lekker toch. Zonder spandoeken, met liefde. Zonder haat, met hoop.

Mijn streven in het leven is nergens tégen maar vooral vóór dingen te zijn. Om die reden heb ik nooit gedemonstreerd. En dat ga ik morgen dus ook niet doen. Maar. Ik ga er wel zijn. Want ik ben vóór Vrijheid (klinkt beter dan tégen mondkapjes), Vóór Broederschap (klinkt leuker dan tégen 1,5 meter) en vóór Gelijkheid (in plaats van tégen een noodwet). Ik ben vóór Leven met een hoofdletter en daar hoort bij: aanraking, nabijheid, warmte, verbinding, liefde, vriendschap, delen, daten, glimlachen, dans.

L5 is de vijfde en laatste wervel van het lumbale gedeelte van je wervelkolom. L5 is een type gitaar, een Franse vrouwenband en het vijfde Lagrangepunt.

Het is zo lang geleden dat ik alleen, zonder doel, niets aan het doen was, dat ik het me niet kan herinneren. Niet het nietsdoen omdat ik wachtte of moe was maar, zomaar.
Vandaag wel.

Ik kijk.
En ik zie één van de takken van mijn haagbeuk waar op twintig centimeter lengte de verschillende stadia van knop naar blad te zien zijn. Een klein spits bruin knopje met een aantal dennenappelachtige schubben. De volgende knop wat langwerpiger met aan het einde een klein zilverachtig uitstulpsel. Bij een derde ontvouwt het zilver zich verder vanuit de schubben. Bij de volgende schijnt er groen door het nog verder geopende zilver. De laatste knop, aan het uiteinde van de tak, toont drie opengevouwen lichtgroene gekartelde beukenblaadjes. De tak laat, als het kleine stukje van de grote haag, een zich ontvouwend leven zien, alsof alles zich tegelijkertijd afspeelt. 

Ik luister.
De houtduif koert, een zaagmachine zoemt. Iemand pompt water uit de donkergroene waterpomp verderop. Vele vogeltjes bezingen. Een koolmeesje komt af en toe op de schutting zitten. Een koolwitje met zwart lijfje vliegt over. Bijtjes bezoeken bloemen.

Verder is het zo stil. Van binnen.
Iemand die ik gisteren sprak op de uitvaartceremonie van mijn moeders geliefde, noemde dat: de oorverdovende stilte na iemands heengaan.

Hij is uit ons aller midden genomen. Hij was de middelste van vijf in het gezin waarin hij werd geboren. Misschien daarom was hij natuurlijkerwijs vaak het middelpunt van de aandacht, waar hij maar kwam. Zoals die keer dat hij over bomen kwam vertellen in mijn klas. De kinderen hingen, net als zovelen, daarvóór en daarna, aan zijn lippen.

Hij wist te zo boeien, omdat hij bezield was. Omdat hij de liefde leefde en het leven liefde.
Hij is er niet meer. Toch lijkt hij voort te leven in alles om me heen. In koolwitjes en koolmeesjes. In bijtjes en in bloemen. In zagen en in waterpompen. In iedere knop.

Zoals in dat mooie gedicht van Mary Elizabeth Frye:

Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

Vrije vertaling:
Kom niet bij mijn graf om te huilen,
ik lijk me misschien in slaap te schuilen.
Maar ben de wind in duizend dansen,
ik laat op sneeuw diamanten glanzen,
ik ben de zon op het rijpe graan
in de herfst laat ik de milde regen gaan.
En word je wakker bij het ochtendkrieken
dan ruis ik in het zachte wieken
van stille vogels in hun cirkelende vlucht.
Ik ben de sterren in de lucht.
Bij mijn graf, nee, huil daar niet,
ik ben niet daar, ik stierf niet.
 
Hij was middelpunt, als een L5 waaromheen astroïden waarden.
Hij is periferie: aardse stof en hemelse sterren.
 

 foto van de zuidpool van  Jupiter


L4 is naast onze één na laatste lumbale wervel ook het vierde Lagrange punt (zie eerdere blogs).  Op het L4 van de aarde bevindt zich één Trojaanplanetoïde. Planetoïde betekent planeetachtig. Het zijn geen sterren (hoewel ze in het Engels nog steeds asteroids worden genoemd) maar stukken materie die zich net als planeten in een baan om de zon bewegen.
 
Het L4 van de aarde heeft er dus maar één, maar het L4  van de planeet Jupiter heeft wel meer dan 6000 Trojaanplanetoïden (vernoemd naar de Trojanen uit de Odyssee). Dat Jupiterse L4 punt ziet er een beetje uit als duizenden bijen die om een klein potje honing zwermen. Maar dan zonder potje, want L4 blijft een denkbeeldig punt.

Herinner je je nog de verhalen van de Grieken tegen de Trojanen? Hoe zij zichzelf in een enorm paard de muren van Troje binnen wisten te werken?

De computerterm trojan horse is een programma dat meekomt met een ander programma en zichzelf dan op de harde schijf nestelt. Een hacker kan zich op deze manier toegang verschaffen tot een computer om deze te besturen.

Corona is voor ons wat een trojan horse is voor een computer. Een virus dat zowel een lijf als een hele maatschappij indirect kan besturen en veranderen.

Daar waar ik in de vorige blog nog schreef over ‘als dit voorbij is’, ben ik beland in het heden. Daar waar ik twee weken geleden grapjes maakte over w.c. rollen, daar rouw ik nu. Ik rouw om de man die sinds vijftien jaar mijn moeders lief is. De man die niet mijn stiefvader, maar mijn bonuspapa is. De man die tot voor kort nog levenslustig, blakend gezond en fysiek én mentaal sterk was. Hij ligt al bijna twee weken in coma en strijdt sindsdien voor zijn leven.

Corona van dichtbij meemaken is geen grap.
Het voelt machteloos, pijnlijk, verdrietig, oneerlijk, onwerkelijk.
Ik bid. Ik vertrouw. Ik huil. En dat is al wat ik kan doen.

En verder geniet ik. Dat mag dan raar ruiken. Maar ik weet zeker dat als hij nu bij bewustzijn zou zijn, hij hartelijk zou zeggen: Frauke, niet zo serieus hè?

Ik houd mijn rechteroor de laatste tijd regelmatig boven een havercappuccino of de opening van een flesje Leffe Blond. Om het geknisper te horen van de bewegende belletjes.

Van hetzelfde neefje dat mij aanspoorde deze blog te schrijven, kreeg ik laatst een paarsroze racefiets die ik op heb laten knappen. Ik heb haar nog geen naam gegeven, dus suggesties zijn welkom. Mijn nieuwe fiets heeft éénentwintig versnellingen en is een lichtpuntje in deze warme maar ook donkere dagen. Ik haal haar dagelijks van stal en steven af op een zonsondergang of de zonovergoten einder. Vandaag roetsjte ik over de weg en keek naar beneden. Conclusie één was dat de combinatie van mijn link laag uitgesneden topje, mijn losse roze shirt en de lage ligging van de handvaten een gezellig inkijkje bood aan een ieder die me tegemoet fietste. Conclusie twee was dat er een glimmend kevertje op de rand van het inkijkje gevlogen was. Die roetsjte het ritje met me mee.
Gebrek aan schaamte. Steeds grotere snelheid. Zonlicht. Het liftende kleine kevertje. Het glinsterende wateroppervlak. De zoete wind. De strelende warmte. Mijn glimlach die naar de IC reisde en zei: vooruit, ik geniet voor twee.
                                                        

L3 is de derde wervel van je lumbale wervelkolom, het derde lagrangepunt (vanaf de zon gezien even ver als de aarde maar dan de andere kant op). L3 is ook het begin van de naam van L3-37; een vrouwelijke droid in de Star Warsfilm ‘Solo’. Phoebe Waller Bridge spreekt de stem van L3-37 in en heeft zich in een onmogelijk pak gehesen om haar bewegingen te simuleren.

Die Phoebe Waller Bridge is me er eentje. Ze is naast actrice ook regisseuse en toneelschrijfster. En toch zegt ze dingen als:

I love a fart. I'd do anything for a good poo story
(Ik hoú van scheten. Serieus, ik zou álles doen voor een goed verhaal over poep)

Een wat inspirerender ‘zegje’ van haar vind ik dit:

Whenever I get stuck on something, I'm like,
 'What would I do if I wasn't afraid?
What would I write if I wasn't afraid?
What would I say in this situation if I wasn't afraid?'
(Altijd als ik vastzit in iets, vraag ik mezelf:
Wat zou ik doen als ik niet bang was?
Wat zou ik schrijven als ik niet bang was?
Wat zou ik zeggen in deze situatie als ik niet bang was?

Met deze drie vragen impliceert Phoebe dat achter vastzitten vaak angst zit.

Eén ding is zeker. Vast zitten we. Vandaag. En morgen. En volgende week. Met ’n allen. Door het Corona virus zitten we letterlijk vast. En inderdaad: angst viert hoogtij. We voelen ons ontzettend onveilig. Kijk maar naar de toiletrollen turbulentie; de collectieve angst om onze anus niet meer af te kunnen vegen gaf afgelopen week weer hoe we ons voelen: bang.

Ik hoop dat we momenteel massaal reflecteren over onze manier van samenleven. Opeens wordt uitvergroot wat al die tijd in ons leefde: Angst voor eenzaamheid. Angst om buiten gesloten te worden. Angst voor de ander. Angst voor besmetting. Angst voor ziekte. Angst voor dood. 
Maar ook: Angst om lief te hebben. Angst om ons naar anderen te openen. Angst om te verzoenen. Angst om te leven. Angst om onvoorwaardelijk het beste van onszelf te geven.

Onze eilandcultuur: ieder in zijn eigen appartementje, is zuiver zichtbaar geworden. En ik hoop. O, ik hoop dat we ons na deze pandemie veilig gaan voelen met elkaar. Dat we zien hoe codependent we zijn en dat dat iets mooi is in plaats van iets zwaks. We zijn geen droids. We zijn mensen. En we hebben aanraking nodig, liefde, warmte, saamhorigheidsgevoel.

Denk je ook niet dat Phoebe Waller Bridge het in haar broek heeft gedaan van het lachen om de Good Poo Stories van de Toiletpaper Run? Het was zo’n instinctief, dierlijk ding dat naar boven kwam. Het is ons blijkbaar ons eerste mechanisme om met  ‘Fear’(angst) om te gaan:

F. E. A. R.
Forget Everything And Run

Maar stel dat we samen achter het hoekje van de angst kijken. Voorbij ons reptielenbrein. Stel dat we ons niet zouden laten leiden door de angst die we voelen… Wat zouden we zeggen? Wat zouden we doen? Wat zouden we schrijven? Mijn wens is dat dit de nieuwe betekenis wordt van angst:

F. E. A. R.
Face Everything And Rise