L5 is de vijfde en laatste wervel van het lumbale gedeelte van je wervelkolom. L5 is een type gitaar, een Franse vrouwenband en het vijfde Lagrangepunt.

Het is zo lang geleden dat ik alleen, zonder doel, niets aan het doen was, dat ik het me niet kan herinneren. Niet het nietsdoen omdat ik wachtte of moe was maar, zomaar.
Vandaag wel.

Ik kijk.
En ik zie één van de takken van mijn haagbeuk waar op twintig centimeter lengte de verschillende stadia van knop naar blad te zien zijn. Een klein spits bruin knopje met een aantal dennenappelachtige schubben. De volgende knop wat langwerpiger met aan het einde een klein zilverachtig uitstulpsel. Bij een derde ontvouwt het zilver zich verder vanuit de schubben. Bij de volgende schijnt er groen door het nog verder geopende zilver. De laatste knop, aan het uiteinde van de tak, toont drie opengevouwen lichtgroene gekartelde beukenblaadjes. De tak laat, als het kleine stukje van de grote haag, een zich ontvouwend leven zien, alsof alles zich tegelijkertijd afspeelt. 

Ik luister.
De houtduif koert, een zaagmachine zoemt. Iemand pompt water uit de donkergroene waterpomp verderop. Vele vogeltjes bezingen. Een koolmeesje komt af en toe op de schutting zitten. Een koolwitje met zwart lijfje vliegt over. Bijtjes bezoeken bloemen.

Verder is het zo stil. Van binnen.
Iemand die ik gisteren sprak op de uitvaartceremonie van mijn moeders geliefde, noemde dat: de oorverdovende stilte na iemands heengaan.

Hij is uit ons aller midden genomen. Hij was de middelste van vijf in het gezin waarin hij werd geboren. Misschien daarom was hij natuurlijkerwijs vaak het middelpunt van de aandacht, waar hij maar kwam. Zoals die keer dat hij over bomen kwam vertellen in mijn klas. De kinderen hingen, net als zovelen, daarvóór en daarna, aan zijn lippen.

Hij wist te zo boeien, omdat hij bezield was. Omdat hij de liefde leefde en het leven liefde.
Hij is er niet meer. Toch lijkt hij voort te leven in alles om me heen. In koolwitjes en koolmeesjes. In bijtjes en in bloemen. In zagen en in waterpompen. In iedere knop.

Zoals in dat mooie gedicht van Mary Elizabeth Frye:

Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain.
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning's hush
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there. I did not die.

Vrije vertaling:
Kom niet bij mijn graf om te huilen,
ik lijk me misschien in slaap te schuilen.
Maar ben de wind in duizend dansen,
ik laat op sneeuw diamanten glanzen,
ik ben de zon op het rijpe graan
in de herfst laat ik de milde regen gaan.
En word je wakker bij het ochtendkrieken
dan ruis ik in het zachte wieken
van stille vogels in hun cirkelende vlucht.
Ik ben de sterren in de lucht.
Bij mijn graf, nee, huil daar niet,
ik ben niet daar, ik stierf niet.
 
Hij was middelpunt, als een L5 waaromheen astroïden waarden.
Hij is periferie: aardse stof en hemelse sterren.
 

 foto van de zuidpool van  Jupiter


L4 is naast onze één na laatste lumbale wervel ook het vierde Lagrange punt (zie eerdere blogs).  Op het L4 van de aarde bevindt zich één Trojaanplanetoïde. Planetoïde betekent planeetachtig. Het zijn geen sterren (hoewel ze in het Engels nog steeds asteroids worden genoemd) maar stukken materie die zich net als planeten in een baan om de zon bewegen.
 
Het L4 van de aarde heeft er dus maar één, maar het L4  van de planeet Jupiter heeft wel meer dan 6000 Trojaanplanetoïden (vernoemd naar de Trojanen uit de Odyssee). Dat Jupiterse L4 punt ziet er een beetje uit als duizenden bijen die om een klein potje honing zwermen. Maar dan zonder potje, want L4 blijft een denkbeeldig punt.

Herinner je je nog de verhalen van de Grieken tegen de Trojanen? Hoe zij zichzelf in een enorm paard de muren van Troje binnen wisten te werken?

De computerterm trojan horse is een programma dat meekomt met een ander programma en zichzelf dan op de harde schijf nestelt. Een hacker kan zich op deze manier toegang verschaffen tot een computer om deze te besturen.

Corona is voor ons wat een trojan horse is voor een computer. Een virus dat zowel een lijf als een hele maatschappij indirect kan besturen en veranderen.

Daar waar ik in de vorige blog nog schreef over ‘als dit voorbij is’, ben ik beland in het heden. Daar waar ik twee weken geleden grapjes maakte over w.c. rollen, daar rouw ik nu. Ik rouw om de man die sinds vijftien jaar mijn moeders lief is. De man die niet mijn stiefvader, maar mijn bonuspapa is. De man die tot voor kort nog levenslustig, blakend gezond en fysiek én mentaal sterk was. Hij ligt al bijna twee weken in coma en strijdt sindsdien voor zijn leven.

Corona van dichtbij meemaken is geen grap.
Het voelt machteloos, pijnlijk, verdrietig, oneerlijk, onwerkelijk.
Ik bid. Ik vertrouw. Ik huil. En dat is al wat ik kan doen.

En verder geniet ik. Dat mag dan raar ruiken. Maar ik weet zeker dat als hij nu bij bewustzijn zou zijn, hij hartelijk zou zeggen: Frauke, niet zo serieus hè?

Ik houd mijn rechteroor de laatste tijd regelmatig boven een havercappuccino of de opening van een flesje Leffe Blond. Om het geknisper te horen van de bewegende belletjes.

Van hetzelfde neefje dat mij aanspoorde deze blog te schrijven, kreeg ik laatst een paarsroze racefiets die ik op heb laten knappen. Ik heb haar nog geen naam gegeven, dus suggesties zijn welkom. Mijn nieuwe fiets heeft éénentwintig versnellingen en is een lichtpuntje in deze warme maar ook donkere dagen. Ik haal haar dagelijks van stal en steven af op een zonsondergang of de zonovergoten einder. Vandaag roetsjte ik over de weg en keek naar beneden. Conclusie één was dat de combinatie van mijn link laag uitgesneden topje, mijn losse roze shirt en de lage ligging van de handvaten een gezellig inkijkje bood aan een ieder die me tegemoet fietste. Conclusie twee was dat er een glimmend kevertje op de rand van het inkijkje gevlogen was. Die roetsjte het ritje met me mee.
Gebrek aan schaamte. Steeds grotere snelheid. Zonlicht. Het liftende kleine kevertje. Het glinsterende wateroppervlak. De zoete wind. De strelende warmte. Mijn glimlach die naar de IC reisde en zei: vooruit, ik geniet voor twee.
                                                        

L3 is de derde wervel van je lumbale wervelkolom, het derde lagrangepunt (vanaf de zon gezien even ver als de aarde maar dan de andere kant op). L3 is ook het begin van de naam van L3-37; een vrouwelijke droid in de Star Warsfilm ‘Solo’. Phoebe Waller Bridge spreekt de stem van L3-37 in en heeft zich in een onmogelijk pak gehesen om haar bewegingen te simuleren.

Die Phoebe Waller Bridge is me er eentje. Ze is naast actrice ook regisseuse en toneelschrijfster. En toch zegt ze dingen als:

I love a fart. I'd do anything for a good poo story
(Ik hoú van scheten. Serieus, ik zou álles doen voor een goed verhaal over poep)

Een wat inspirerender ‘zegje’ van haar vind ik dit:

Whenever I get stuck on something, I'm like,
 'What would I do if I wasn't afraid?
What would I write if I wasn't afraid?
What would I say in this situation if I wasn't afraid?'
(Altijd als ik vastzit in iets, vraag ik mezelf:
Wat zou ik doen als ik niet bang was?
Wat zou ik schrijven als ik niet bang was?
Wat zou ik zeggen in deze situatie als ik niet bang was?

Met deze drie vragen impliceert Phoebe dat achter vastzitten vaak angst zit.

Eén ding is zeker. Vast zitten we. Vandaag. En morgen. En volgende week. Met ’n allen. Door het Corona virus zitten we letterlijk vast. En inderdaad: angst viert hoogtij. We voelen ons ontzettend onveilig. Kijk maar naar de toiletrollen turbulentie; de collectieve angst om onze anus niet meer af te kunnen vegen gaf afgelopen week weer hoe we ons voelen: bang.

Ik hoop dat we momenteel massaal reflecteren over onze manier van samenleven. Opeens wordt uitvergroot wat al die tijd in ons leefde: Angst voor eenzaamheid. Angst om buiten gesloten te worden. Angst voor de ander. Angst voor besmetting. Angst voor ziekte. Angst voor dood. 
Maar ook: Angst om lief te hebben. Angst om ons naar anderen te openen. Angst om te verzoenen. Angst om te leven. Angst om onvoorwaardelijk het beste van onszelf te geven.

Onze eilandcultuur: ieder in zijn eigen appartementje, is zuiver zichtbaar geworden. En ik hoop. O, ik hoop dat we ons na deze pandemie veilig gaan voelen met elkaar. Dat we zien hoe codependent we zijn en dat dat iets mooi is in plaats van iets zwaks. We zijn geen droids. We zijn mensen. En we hebben aanraking nodig, liefde, warmte, saamhorigheidsgevoel.

Denk je ook niet dat Phoebe Waller Bridge het in haar broek heeft gedaan van het lachen om de Good Poo Stories van de Toiletpaper Run? Het was zo’n instinctief, dierlijk ding dat naar boven kwam. Het is ons blijkbaar ons eerste mechanisme om met  ‘Fear’(angst) om te gaan:

F. E. A. R.
Forget Everything And Run

Maar stel dat we samen achter het hoekje van de angst kijken. Voorbij ons reptielenbrein. Stel dat we ons niet zouden laten leiden door de angst die we voelen… Wat zouden we zeggen? Wat zouden we doen? Wat zouden we schrijven? Mijn wens is dat dit de nieuwe betekenis wordt van angst:

F. E. A. R.
Face Everything And Rise

                                                                                                                                art by Dimitra Milan, one of my favourite artists


L1 is de eerste wervel van het het lumbale gedeelte van je wervelkolom. Dit onderste gedeelte van je rug, noem je ook wel je lendenen. De meeste mensen hebben 5 lumbale wervels, maar ongeveer één op de duizend mensen heeft er zes.

Lendenen. Bij dat woord denk ik meteen aan een stuk vlees.

Vlees.

Je hoort mij niet vaak over de vijand spreken. Ik heb dan wel een veganistisch yogarestaurant maar ik ben absoluut geen moraalridder. Ik geloof in voorleven in plaats van terechtwijzen, moraliseren, beter weten, spandoeken, tomaten gooien, bekeren en overtuigen. Ik ben meer van het soort ‘stille activiste’.
Ik houd bijvoorbeeld niet minder van de mooie mensen om me heen omdat ze vlees eten en ik doe goed mijn best om een ieder zelf zijn of haar relatie tot het eten van dieren te laten bepalen.
Maar soms… Ik geef het toe. O…. dan heb ik zin om heel hard te zeggen:

“Doe! Het! Niet!”

Of irritante dingen te doen als:

“Pòk, pòk, pòk, pòòòk”

Oftewel een kip te imiteren terwijl iemand een chickencurry eet.

Maar nee. Nee, nee, nee. Niets van dat. In plaats daarvan probeer ik zo te koken voor mensen dat de diertjes niet worden gemist.

Zo gaf ik afgelopen vrijdag een Valentijns Diner. Een viergangen diner voor koppels die de liefde samen wilden vieren met plantonaardige maar diervriendelijke lekkernijen, afgewisseld met het staren in elkaars ogen, het beantwoorden van intieme vragen en het schrijven van een liefdesbrief aan elkaar.

De amuse was een artisjok. Die mooie groen met paarse spiraalvormige bloem. Hij was ingewreven met citroensap, gekookt, en gepresenteerd in een glas met blauwe erwtenbloemetjessap dat langzaam roze werd omdat mensen er met een pipetje wat magic potion in mochten druppelden. De bloem werd gegeten als was het hun eerste artisjok ooit, met een vinaigrette van mosterd en blauwe bes.

De duifjes mochten elkaar na deze gang 4 minuten lang in de ogen kijken. Het schijnt zo te zijn dat zelfs vreemde een beetje verliefd op elkaar worden wanneer ze vier minuten in elkaars ogen turen. Dus dacht ik: zo’n oefening waait ook vast weer wat (extra) liefdesstofjes op bij zowel geroeste als gelukkige stellen…

Het voorgerecht was een fluweelroodzachte soep waarbij gerookte paprika, tomaat en rozemarijn en een schuim van venkel tongen streelden. Reactie:  

“Mag ik alstublieft dankjewel vijf liter van deze soep bij je bestellen, Frauke? Om het Valentijnseffect op elk gewenst moment weer op te roepen?”

Op tafel stonden potjes met briefjes. Op die briefjes stonden vragen. De stellen mochten tussen het voor- en hoofdgerecht één voor één een briefje trekken en de vragen die erop stonden stellen aan de ander, zoals

Vertel een dierbaarste herinnering van ons
alsof je het aan een vreemde vertelt

Het hoofdgerecht ‘Risotto à la Valentino’ was geïnspireerd op een gelijknamig recept uit het kookboek ‘Afrodite’ van Isabel Allende. Mocht je verlegen zitten om zinneprikkeling; Lees. Dat. Boek! Afrodite werkt als viagra voor de ziel. En ook voor meer, aangezien het vol staat met sensuele verhalen en recepten. Nadeel: van alle recepten zijn er twee veganistisch en slechts een handjevol vegetarisch. Maar met wat creativiteit lok je de liefde uit de meest mokkige persoon met recepten als ‘kip in chocoladesaus’ (en die kip vervang je dan uiteraard met gesmoorde oesterzwammen). Ik had foelie mee laten koken met de in witte wijn gegaarde en met gedroogde paddenstoelen verrijkte risotto.

Wist je dat foelie; het prachtige bloemvormige vliesje; de ‘zaadmantel’ van de muskaatnoot, een afrodisiacum was in de middeleeuwen? En dat een pond foelie gelijk stond aan drie schapen? Men wist in die tijd niet waar specerijen precies vandaan kwamen en dat prikkelde de fantasie. Volgens sommigen waren de specerijen zelfs een voorproefje van het paradijs.

Het torentje risotto was roodgekleurd door zoet bietensap. Er lag een kruim omheen van zoute walnoot en edelgist. Een lace tuile; een dun krokantje met een fantasieprikkelende Franse naam stond er bovenop. Er lagen een rood en een wit hart op van gefermenteerde biet. Een radijsje, gesneden als een klein strandballetje lag erop. En ook een toefje roze crème van biet en keker. Hartvormige postelein omrandde het geheel. Gebakken asperges (afrodisiacum bij uitstek!), oesterzwammen en gebakken lotuswortel maakten het af.

Devant het dessert mocht men nog een liefdesbrief schijven aan elkaar, geïnspireerd op een tweetal toegevoegde zinnen.

Het nagerecht was één bord met twee gouden lepels voor de geliefden. Om een venusschelp lagen lekkernijen. Een stevig schuim van appel en citroen. Chocoladebonbons in hartvorm met zeezout en chili. Luchtige chocolademousse. Met eetbaar goud geschilderd fruit.

Het enige vlees waar men die avond naar smachtte was dat van elkaar. In het bijzonder de zijkant van de lendenen, ook wel love handles genoemd.

T12 is een fluoriserende lamp, een Russisch wapen, een superzware vernietigingsbom, een Turks geweer, een tank van medium formaat, een voertuig op drie wielen, een satelliet, een bacterie die verantwoordelijk is voor de roodvonk griep, een station waar de metro van Tokyose langskomt, een classificatie voor gehandicaptenatletiek. O, en de twaalfde en tevens laatste wervel van het thoracale deel van je wervelkolom.

Mijn planning was om de blogs over het thoracale gedeelte van onze wervelkolom medio 2019 af te hebben. Zodat ik vóór 26 januari 2020 mijn 33 blogs afgeschreven zou hebben. Een jaar geleden schreef ik  zelfs:

Komend jaar beloof ik, met mijn hand op mijn levengevende borst, 33 verhalen te schrijven. Van C1 tot het laatste staartwerveltje. Amen.

En nu ben ik opeens 34.
En even dacht ik: Ik heb gefaald!
Gelukkig ben ik creatief genoeg het leven naar mijn hand te zetten en bedacht me:
Als ik slechts drie lettertjes verander aan mijn belofte van vorig jaar klopt het weer:

Komende jaaren beloof ik, met mijn hand op mijn levengevende borst, 33 verhalen te schrijven. Van C1 tot het laatste staartwerveltje. Amen.

Ik heb bedacht: ik ga me gewoon stiekem nog een jaartje 33 voelen en dat onderstrepen door stoïcijns door te gaan met mijn verhaaltjes. En blijf ik dingen schrijven die me tot zwijgen brengen of tot creatie aanzetten. Alsof mijn fantastische 34e verjaardag niet heeft plaatsgevonden. Want ooooo… wat was de laatste (echte) dag drieëndertig een waardig afscheid! Die dag staat in mijn geheugen gegrift. De dag die mijn geliefde mij al weken van te voren had gevraagd te blokken (want op mijn verjaardag zelf gaf ik immers zelf al een klein feestje). Het ging zo:  

(’s Ochtends, 8 uur)

“Ogen dicht. Wat voel je?” vroeg hij.

“Het voelt groot en vierkant. Ik ruik hout. Het voelt gladgeschuurd. Ik voel een metalen hengsel,” antwoordde ik.
Ik deed mijn ogen open en voor mij stond een koffer. Een zelfgemaakte koffer. En toen ik de schuif optilde verschenen er rijen met potjes.

“Huh?! Heb ik ooit gezegd dat ik dit wilde?”

Al jaren droomde ik van een draagbare kruidenkoffer. Een soort dokterskoffer met medicijnen, maar dan met kruiden. Zodat ik al mijn specerijen mee zou kunnen nemen wanneer ik op locatie kook.
Maar naar mijn weten had ik mijn droomkoffer-idee nooit tegen iemand verteld.

En dat was ook zo. Hij had mijn heimelijke droom gerealiseerd zonder te weten hoe graag ik dit wilde of…. überhaupt dát ik het wilde!

En dit was nog maar het begin van de dag…

Er zaten 34 potjes in de kruidenkoffer. Sommige met specerijen, andere met tapas voor de lunch. En 10 met een briefje erin.
Die briefjes waren gedichtjes en tevens aanwijzingen en cryptische omschrijvingen voor dat wat me te wachten stond.

Het begon met een ontbijt van de mooiste zelfgemaakte taart met ál mijn lievelingssmaken (macadamia, vijg, vanille, framboos, kokos, passievrucht, kaneel en chocola). Het getal 34 was uitgesneden uit de bovenste laag van framboos en gevuld met passievruchtencoulis.
Wat een meesterwerk; mooi, strak gelaagd en super lekker!

Onze fietsen gingen achterop de nieuwe fietsendrager van de auto en halverwege de rit moest ik een blinddoek opdoen zodat ik niet zou weten waar de rit heenvoerde.
We luisterden naar een podcast met de diepe, rijke mannelijke stem van Matthew McConaughey die een verhaal vertelde over de grootsheid van het universum. Ik droomde weg bij omschrijvingen van sterren en planeten, bijen, jachtluipaarden, hibiscusbloemen en lichtgevende vissen op de bodem van de zee.
Toen ik mijn blinddoek afdeed waren we in… Scheveningen!

We gespten de fietsen los en fietsten naar een strandovergang. Daar liepen we over de duinen naar de zee.
Hij maakte foto’s terwijl mijn haren dansten in de wind, mijn handen verkleumden.
En toen deden we al onze kleren uit en renden de zee in. Het was 3,4 graden en na een halve minuut voelde ik mijn voeten niet meer, waren mijn knieën blauw en gilde ik van vreugde, kou en gekkigheid.
Terug in de warme auto maakten we een tafeltje van het schuifdeurtje van mijn kruidenkast en aten uit de potjes, gevuld met lekkere hapjes. Dikke groene, rijk gemarineerde olijven, zoete zongedroogde tomaatjes, hummus en ook guacamole met bruisende gefermenteerde tomaat.
 
Na de brunch reden we naar Leiden, waar we de auto neerzetten en doorfietsten naar de stad. Daar brachten we een bezoek aan de bananenbomen, olifantsoren, varens en andere tropische gewassen van de Hortus Botanicus. Harige, gladde, ruwe, zachte bladeren en basten onder mijn vingers. Ingenieuze vormtekeningen van blad en bloem. Welk een schoonheid.
Een cafeetje. Een theetje. En daarna een driegangen diner bij Hoezo?; een veganistisch restaurant met muren van donkergroen en vuursteen-rood. Naast rijke rode wijnen werd ons een sublieme soep van romanesco, kokos en citroengras geserveerd. Als hoofdgerecht een kruidige curry met kikkererwten pannenkoekjes, frisse chutney, geweckte rode ui. Het dessert was een hoge taart van amandel, dadel, kokos en veel chocolade.

Een beetje dronken liepen we naar de schouwburg, voor een acrobatische theatervoorstelling over een relatie tussen twee.

Ik vroeg me steeds tijdens al dit af: Ben ik in de hemel beland?
De aarde was ver weg te zoeken onder mijn verwende voeten.

O, en in de ochtend van mijn echte verjaardag mocht ik nog een schat opgraven met een spade aan de Maas…

T11 is een weg in Spanje, een metrolijn in Stockholm, een torpedotype voor Duitse onderzeeërs, een parachute van het Amerikaanse leger, een trainingsvliegtuig dat gebruikt werd door de Amerikaanse luchtmacht tussen 1937 en 1970, een buslijn in Madrid, een type vliegtuig,  een stoomlocomotief, de zesde Sovjet-Indiaanse ruimtemissie met het ruimtevaartuig Sojoez T en de 11e borstwervel.

De verhaaltjes van deze blog gaan van het bovenste werveltje richting staartbeen, maar van onderaf geteld zijn T11 en T12 de eerste wervels die een lichte draaiing kunnen maken. Het lumbale gedeelte van onze wervelkolom kan geen axiale rotatie maken, evenmin als onze staartbeenwervels.

T11 en 12 zijn de eerste wervels van beneden af gezien waar beweging mogelijk is. Dus in mijn treintaitres perspectief zijn het de laatste twee bewegende wervels. Daarna staat de wervelkolom stil.

Soms is stilstaan het laatste wat ik wil omdat het saai voelt, stom en alsof ik niet evalueer. Maar sta ik niet stil dan sta ik juist stil. Want stilstaan knipt het lichtje aan van… alles van betekenis.

Als ik niet stilsta mis ik het leven. Dan gaat ze aan me voorbij zonder dat ik haar voelde. Want stilstaan is een Russisch roulette van voelen; je krijgt óf pijn óf plezier voorgeschoteld, één van beide en meestal eerst het één, dan het andere. Niet willen spelen omdat je pijn niet durft te verdragen betekent automatisch ook geen genieten. Zonder stilstaan is alles vijftig tinten grijs, maar dan zonder sexy betekenis. Vraag is: Wat geeft kleur?

Het engelachtige gezichtje
van mijn drie maanden oude nichtje
en van hoe stil ze wordt
als ik voor haar zing, zacht en kort

Mango met chocola
als ontbijt, tralalala

De kinderacrobatiekles, waar
Opmerkingen door de lucht vliegen als: “Ik heb het gevoel of ik op een reuzenschildpad door de zee vaar!”.
Of die van het meisje, dat toen ik een handgreep uitlegde  aan haar en haar zus
zei: “Juf! Dit is eigenlijk duimpje kus!”

Complimenten (als ik niet stilsta, denk ik dingen als Jaja, jij zegt nu wel dat ik bijzonder creatief ben, maar, weet je niet dat ik ook chaotisch ben en vaak helemaal niet zen?)

De liefde en de dans van de lijven
van mij en… (oeps!) degene waarover ik mezelf had beloofd er één blog lang niets over te schrijven

Kijk. Soms wil ik gewoon gekkigheid. Dan denk ik:
Mag ik met de metro in Madrid? Vissen voeren vanuit een onderzeeboot? Vliegen? De ruimte verkennen? Of boemelen in een oude stoomlocomotief?
Maar als ik eerlijk ben heb ik met een beetje durf al die extremiteiten niet nodig om extreem te genieten.

Want stilte stormt regenbogen.

T10 is de tiende wervel van het thoracale gedeelte van je wervelkolom en tevens een gepantserde legertank uit de Sovjetunie.

Ik was jaloers, vorige week. Jaloers! Oeioeioei wat was ik jaloers. In het verleden zei ik vaak van mezelf gezegd dat ik nooit jaloers ben. Maar dat was natuurlijk niet waar. Ik wilde niet tóegeven –nee niet eens aan mezelf-  dat ik jaloers was als ik jaloers was.

Een tijdje geleden zei een cursist die me een jaar niet gezien had: “Jij bent veranderd zeg. Voorheen gebruikte jij je lach als schild”. Die opmerking raakte (want ik wierp inderdaad geen lach op als emotieblokker).

Mijn positiviteit was mijn pantser: Met mij gaat het top. Met mij gaat het super. Hàhàhà. Ik lach het leven uit in het gezicht.

Ondertussen had ik geen compassie voor mijn eigen negatieve gevoelens noch die van anderen. En voor jaloersheid, boosheid en schaamte al helemaal niet. Zulke ‘laag bij de grond-emoties’; daar was geen plek voor in mijn rainbowsandunicornwereld.

Maar, en daar komt de liefde weer. Deze blog gaat immers over wat mijn hart sneller laat kloppen en dat is één ding in het bijzonder op dit moment. Een mèns welteverstaan. Nou, ‘hij’ dus. Ik kan niet anders dan kleur bekennen bij hem; groen in dit geval. Radicale eerlijkheid is onze religie.

Eerder had ik mijn gevoelens van tafel geveegd. Had ik stoer gedaan, alsof het me niet raakte. Dan had ik gezegd dat ik ‘het allemaal prima vond’. Maar nu niet. Nu legde ik mijn hart op tafel en zei: “Ik ben nu zo bizar jaloers dat ik er boos van ben. Ik schaam mezelf, voel me een kind en zou graag heel wat anders willen voelen maar ik vrees dat dit is wat er is”.

Hij zei niet: “Wat aandoenlijk”. Of: “Wat vervelend voor je”. Hij zei niet: “Stel je niet zo aan”. Hij zei zelfs niet: “Wat goed van je”. Weet je wat hij zei? Hij zei:

“Frauke, ik vind het heel aantrekkelijk dat je eerlijk tegen me zegt wat je voelt.”

Buiten die legertank met rainbowsandunicorngraffiti blijkt het leven toch veel leuker dan daarbinnen.
 
 

Weet je nog, lang, lang geleden, net nadat je aan een cirkeltje met gaatjes draaide om te telefoneren, had je de mobiele telefoon met 9 toetsen. Als je één van die 9 toetsen één, twee of drie keer indrukte, kreeg je één van de drie letters die correspondeerden met dat cijfer op je scherm. Dit, zodat je een sms’je oftewel een short message service kon sturen. Die mobieltjes hadden ook een T9 functie: dan toetste je maar één keer de corresponderende toets in van de letters waar je een woord mee wilde maken en T9 gaf je dan een suggestie voor een woord. Je kreeg dan een predictieve tekst; een voorspellend verhaaltje.

Een beetje zoals, wanneer jij een aantal woorden zegt, een ander je zin afmaakt of denkt te weten wat jij bedoelt. Met het verschil dat een telefoon niet kan denken en alleen via algoritme’s kan voorspellen.

Sinds ik een lief heb aan de andere kant van het land is mijn telefoonrekening vertweeëneenhalfdubbelt en mijn internetbundel idem. Het kan me niet zoveel schelen. Wat me wel kan schelen is dat mijn telefoon haast een soort vijfde lichaamsledemaat is geworden. Deze week hoorde ik dat wanneer je op je telefoon kijkt, al is het maar een moment,  je het half uur daarna geen focus hebt. Ik zou daar ‘geen creativiteit’ aan willen toevoegen. Daar creativiteit voor mij goud is, is zo bezien mijn telefoon het tegenovergestelde van een gold digger. Mijn telefoon gooit steeds het gat dicht wat stilte had gegraven.  Ik bemerk: Als ik niet oppas, stippelt mijn telefoon een predictief leven voor me uit. Toch is mijn telefoon naast mijn creativity-killer-vijand ook mijn trouwe vriend.

Daarom deze ode aan mijn telefoon:

Dankjewel dat je me dagelijks  de stem van mijn geliefde laat horen.
Dankjewel dat ik door jou zijn poëtische berichten mag ontvangen.
Dankjewel dat ik middels jouw scherm in contact kan zijn met mijn mooie vriendinnen aan de andere kant van de stad, het land en de wereld.
Dankjewel dat ik elke informatie binnen een handomdraai, nee; enkele vingertikken op mijn scherm kan zien verschijnen.
Dankjewel dat ik geïnspireerd mag worden door datgene wat andere mensen delen in woord en beeld over hun leven.
Dankjewel dat je me muziek geeft.
Dankjewel dat jij mijn agenda en to-do lijsten bijhoudt en zo mijn hoofd minder chaotisch maakt.
Dankjewel dat ik foto’s mag maken, het verleden kan bewaren met jou.

Mijn telefoonvrindvijand brengt me veel goeds én vraagt om het verlangen ernaar niet steeds en acuut te bevredigen. Thich Nat Han zei zoiets als: We zijn in het leven steeds op zoek naar iets. We verwachten elk moment dat er iets staat te gebeuren. Daarom checken we onze telefoon zo vaak. De waarheid is dat het leven niet om de hoek staat te wachten. Het is hier te vinden. Hier.

Mijn nieuwe leus luidt:

Het virtueel contact met je geliefde(n) en de wereld maakt blij. Vliegtuigstand maakt vrij.

T8
Tl-buis, verlichting van de nacht

Maan
Gever van gemoedstoestandenwaan
Sinds je vol was vroeg ik je vaker: maar waarom
lijkt het niet te lukken om
in gelijkmatigheid te leven
al was het maar voor even
nee
het leven voert me nog altijd mee
over bergen en door dalen
laat me steeds opnieuw verdwalen
de weg toch telkens weer hervinden
ze schonk me recent mijn langverwachte beminde
maar afgedaald van roze bergen met wolkenvleugels
bleken bepaalde teugels
gevierd, verdwenen
had grip de benen
genomen en waren andere levensfacetten
waar ik misschien ook op had moeten letten
opeens gebarsten geluk
onherstelbaar stuk

doch gisteren, toen je wederom rond was
besefte ik pas
dat perfecte balans iets is voor verlichten
niet bedoeld voor mensen die dichten