CC1

Het staartbeen of stuitje heet os coccygis of coccyx in het Latijn en is het onderste deel van de menselijke wervelkolom. Het staartbeen bestaat uit meestal 4 samengegroeide wervels (de staartwervels) en is aan het heiligbeen bevestigd met een gewricht dat vooral uit kraakbeen bestaat. De onderkant van het staartbeen kan gemakkelijk gevoeld worden boven de bilspleet.

5:09u
De tijd waarop ik iedere 26e januari opsta.
In de 2021 variant na een onrustige nacht met vreemde dromen.
Ik blijf nog een tijdje naar het plafond staren.

Daarna sta ik op en loop naar de badkamer.
Ik ontdoe me van mijn wintervachtje en van 34.
Dan doe ik de gebatikte jurk aan die ik gisteren van Lotte en Esmée kreeg.
Ik zet koffie en schuim melk.
Ik was één van de wijnglazen van gisteren af en giet er sinaasappelsap in.
Van de appeltaart die mijn moeder gistermiddag bracht snijd ik een stuk af en leg het op het witte bordje met de afbeelding van een magnolia.
Die bordjes had ik de dag ervoor uit de studio gehaald, samen met de lange gouden lepels die me zo’n koninklijk gevoel geven.

Ik vertrek naar boven en zet de laptop op de wit geschilderde tafel met gouden glitters.
Gezeten op de ietwat gammele stoel die ik maar niet wegdoe omdat hij zo’n kasteelachtige sfeer uitstraalt, doe ik een meditatie die Lotte had ingesproken rondom oud en nieuw.
De meditatie was me toen helemaal ontgaan… ik dacht dat ze gewoon ‘een meditatie’ van ‘iemand’ had opgestuurd; niet dat ze die zelf had ingesproken. Ik had me gisteren even schuldig gevoeld dat ik haar creatie niet de waarde had toegekend die het verdiende, maar besloot dat vandaag hét moment dat wel te doen. Immers was ik aanbeland in mijn persoonlijke oud en nieuw.

Lotte’s ingesproken stem, ook als ze me spraakberichtjes stuurde uit Thailand of Australië, geeft me altijd een fijn, soort kietelig gevoel over mijn lijf. Hetzelfde effect heeft de stem van een bepaalde Argentijnse vrouw op Inside Timer. Ik snap nog steeds niet waar dat aan ligt maar hun stemmen voelen heerlijk; als een massage van de ruimte om mijn huid heen.

Ik luister.
Een gevoel van rijkheid overspoelt me.
De meditatie gaat onder andere over de mensen die ik afgelopen jaar heb ontmoet of die mijn leven aanraakten.

Naderhand schrijf ik de lijst van mensen die ik (opnieuw) ontmoette op en naarmate die langer en langer wordt neemt de warmte in mijn hart toe.
Ook de gebeurtenissen van mijn vijfendertigste levensjaar spelen zich als een film voor mijn geestesoog af. Want… Dit jaar!

Dit jaar kwam Corona.
Dit jaar overleed Hans, mijn liefste tweede papa.
Dit jaar stierf de relatie ik had.
Dit jaar werd studio Manna het vuur aan de schenen gelegd.
Dit jaar stopte ik met (trein)reizen.
En kreeg ik een boete omdat ik te hard in de leen-bmw reed omdat de auto in de garage stond.
Dit jaar zong ik vals op een podium voor 2000 mensen.
Dit jaar werden mondkapjes, voor mij symbool van schijnveiligheid, onvrijheid en onderdrukking, de norm.
En als klapper op de vuurpijl kwam er een avondklok.
En rellen daardoor.

Dit jaar herontdekte ik mijn beeldend creatieve vermogens en de vreugde die dat me geeft.
Dit jaar vond ik opnieuw liefde in de vorm van een man die belachelijk goed bij mij past.
Dit jaar vond ik rust.
Dit jaar leerde ik mijzelf dragen.
Dit jaar ontdekte ik de helende werking van aanraking en startte ik een massageopleiding.
Dit jaar durfde ik voor het eerst voor de camera.
O, nee.
Ik durfde het niet maar ik deed het toch.
Dit jaar kookte ik twee chakra diners van zeven gangen in zeven kleuren.
Dit jaar kreeg ik mijn eerste echte eigen huis.
Met een tuin en een keuken met vijf pits gasstel en een goede oven en een slaapkamer waar ik een sterrennacht schilderde en een atelier waar ik een mandala schilderde op de grond en waar, als ik er ben, ik het gevoel heb voor het geluk geboren te zijn.
Dit jaar kreeg ik een enorm donkerroze pakket, gemaakt door zes kunstenaressen die allen iets toe hadden gevoegd aan mijn themabrief ‘Donkerroze wolken’.
Dit jaar oogstte ik mijn eigen groenten, iedere week, van een landje hier in de buurt.
Dit jaar trouwde één van mijn beste vriendinnen.
Dit jaar baarde één van mijn beste vriendinnen haar zoon.
Dit jaar begon ik Italiaans te leren, samen met mijn neefje.
Dit jaar knipte ik niet één keer mijn haar.
Niet omdat het niet kon, maar omdat het lekker wild voelt om het lang te hebben.
Dit jaar liep ik wekelijks langs de Maas met mijn nichtje; vorig jaar een half- en nu anderhalf jaar, in een draagdoek waarbij ze altijd in slaap viel en ik het idee had dat er niets mooiers bestond op de wereld dan haar gezichtje.
Dit jaar kreeg ik 2 dagen voor de eerste lockdown een baan, waardoor ik financiële zorgen aan Fikkie kon overlaten.
En die baan schonk me ook nog eens de liefste kinderen.

Eén van hen; een meisje van acht, klein van stuk, met grote, helderblauwe ogen stond gisteren aan de deur. Ze had een tekening voor me gemaakt, maar was die vergeten op te sturen. Haar vader had haar naar me toe gereden zodat ze me de tekening zelf kon geven. Er stond een strippoppetje op met bruine laarzen, een groene legging, een roze rokje en een trui waar ‘juf’ op stond. Haar ene arm hield ze omhoog en de andere naar beneden, beide in een hoek van 90 graden, zodat je haar spierballen goed kon zien. Tegen een achtergrond van regenboogkleuren stond ‘Happy Birthday Super Juf. Je kan de hele wereld aan!’

Op het laatste nippertje van dit jaar maakte ik eindelijk ook voor mezelf eens een taart met mijn lievelingssmaken: Kokos, Kers, Cacao, Kardemom, Biet, Amandel.

Ooit las ik een artikel over Susan Smit, waarin haar therapeut had gezegd: Susan, jij moet eens op je eigen billen gaan zitten. Die zin liet mijn hart toentertijd een slag overslaan. Want dat was nu precies wat Frauke ook eens moest doen: op haar eigen billen gaan zitten. Maar hoe dan? dacht ik toen. zonder huis, zonder baan, zonder relatie, zonder enige vastigheid want dat vond ik zo lekker vrij.
Misschien moest ik eerst 35 worden om op mijn eigen billen te kunnen zitten. Of in mijn blog aankomen bij het coccygeale deel van de wervelkolom.
Ik moet zeggen: het zit best lekker