12/4/2021 0 Reacties CC2Nog anderhalve maand en dan is het drie jaar geleden dat ik deze blog begon.
Vandaag besloot ik: ik schrijf de laatste drie nog, zodat ik in 3 jaar drieëndertig blogs heb geschreven. Het is niet vreemd dat ik blijf hangen bij de allerlaatste wervels. Een tijdje terug was ik bij de osteopaat en die vroeg retorisch: Heb jij onlangs last gehad van je staartbeen? Inderdaad: een half jaar geleden heb ik een paar dagen op bed gelegen omdat ik vanuit het niets last had van mijn cc-wervels. Het scheen hem een goed teken: de nawee van iets wat nooit goed was geweest en nu langzaam in orde kwam. Dat voelde toentertijd ook: het voelde als helen. Ik heb het mijn leven lang lastig gevonden om te landen. Om er te zijn. Liever was ik er alleen als het leven leuk was en verder niet. Anderhalf jaar geleden kreeg ik een massage van een vrouw. Ze was een aantal jaar jonger dan ik, zo mooi als de wassende maan, liefdevol maar krachtig. Ze zei dingen als: ‘Je mag echt meer thuiskomen op aarde, je veilig weten’. Haar stevige wijze van aanraken en haar wijze woorden waren die dag zowel de vinger op de zere plek als een belofte tot beter worden. Ik voelde me een waarachtiger mens na haar aanrakingen, met de wil om te bloeien. Op dat moment besloot ik: Ik wil deze ervaring doorgeven. Thuis kroop ik achter de laptop en wat bleek: er was twee jaar daarvoor een massagecentrum geopend, op een kwartiertje fietsafstand van mijn huis! Na de zomervakantie begon ik met studeren. Massage bleek één van de beste wendingen van mijn leven te zijn. En de meest dappere. Dapperder dan alleen door India reizen. Dapperder dan naar Peru verhuizen. Want door aan te raken en aangeraakt te worden nam ik een hoge vlucht doordat ik niet meer kon vluchten. Ik checkte in bij de balie van mezelf.. Door toe te staan me niet meer goed te hoeven voelen maar vooral goed te willen leren voelen, veranderde mijn leven volledig en begonnen de bloemen voorzichtig te bloeien. Niet meer in de schijn van mijn voortuin maar vooral van binnen. Massages geven is inherent aan cadeautjes geven aan mezelf. Vaak gaan mensen door door mij voorgeleefde processen. Gisteren nog had ik een gesprek voorafgaande aan de massage van een man op pensioengerechtigde leeftijd. Ik legde een link tussen een huidig probleem waar hij over vertelde en de eerste drie jaar van zijn leven. Hij werd stil. Na een tijdje vroeg hij: ‘Hoe oud ben jij eigenlijk? Drieëndertig?’ (Ik dacht: ‘dat zou ik wel willen’ maar ik zei: ) ‘Vijfendertig’. ‘Ik vind jou heel wijs voor je leeftijd.’ Ik antwoordde met dat ik vooral ernaar streef om met een wagenwijd open hart te leven en anderen dat ook te laten beleven’. Hij glimlachte en ging op tafel liggen. Na de massage zei hij: ‘Zelfs mijn stem is anders, hoor je dat?’ Ik hoorde het. Zijn weinige woorden klonken dieper, lager, trager. Hij was zachtjes geland.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |