2/16/2020 0 Reacties L1 art by Dimitra Milan, one of my favourite artists
L1 is de eerste wervel van het het lumbale gedeelte van je wervelkolom. Dit onderste gedeelte van je rug, noem je ook wel je lendenen. De meeste mensen hebben 5 lumbale wervels, maar ongeveer één op de duizend mensen heeft er zes. Lendenen. Bij dat woord denk ik meteen aan een stuk vlees. Vlees. Je hoort mij niet vaak over de vijand spreken. Ik heb dan wel een veganistisch yogarestaurant maar ik ben absoluut geen moraalridder. Ik geloof in voorleven in plaats van terechtwijzen, moraliseren, beter weten, spandoeken, tomaten gooien, bekeren en overtuigen. Ik ben meer van het soort ‘stille activiste’. Ik houd bijvoorbeeld niet minder van de mooie mensen om me heen omdat ze vlees eten en ik doe goed mijn best om een ieder zelf zijn of haar relatie tot het eten van dieren te laten bepalen. Maar soms… Ik geef het toe. O…. dan heb ik zin om heel hard te zeggen: “Doe! Het! Niet!” Of irritante dingen te doen als: “Pòk, pòk, pòk, pòòòk” Oftewel een kip te imiteren terwijl iemand een chickencurry eet. Maar nee. Nee, nee, nee. Niets van dat. In plaats daarvan probeer ik zo te koken voor mensen dat de diertjes niet worden gemist. Zo gaf ik afgelopen vrijdag een Valentijns Diner. Een viergangen diner voor koppels die de liefde samen wilden vieren met plantonaardige maar diervriendelijke lekkernijen, afgewisseld met het staren in elkaars ogen, het beantwoorden van intieme vragen en het schrijven van een liefdesbrief aan elkaar. De amuse was een artisjok. Die mooie groen met paarse spiraalvormige bloem. Hij was ingewreven met citroensap, gekookt, en gepresenteerd in een glas met blauwe erwtenbloemetjessap dat langzaam roze werd omdat mensen er met een pipetje wat magic potion in mochten druppelden. De bloem werd gegeten als was het hun eerste artisjok ooit, met een vinaigrette van mosterd en blauwe bes. De duifjes mochten elkaar na deze gang 4 minuten lang in de ogen kijken. Het schijnt zo te zijn dat zelfs vreemde een beetje verliefd op elkaar worden wanneer ze vier minuten in elkaars ogen turen. Dus dacht ik: zo’n oefening waait ook vast weer wat (extra) liefdesstofjes op bij zowel geroeste als gelukkige stellen… Het voorgerecht was een fluweelroodzachte soep waarbij gerookte paprika, tomaat en rozemarijn en een schuim van venkel tongen streelden. Reactie: “Mag ik alstublieft dankjewel vijf liter van deze soep bij je bestellen, Frauke? Om het Valentijnseffect op elk gewenst moment weer op te roepen?” Op tafel stonden potjes met briefjes. Op die briefjes stonden vragen. De stellen mochten tussen het voor- en hoofdgerecht één voor één een briefje trekken en de vragen die erop stonden stellen aan de ander, zoals Vertel een dierbaarste herinnering van ons alsof je het aan een vreemde vertelt Het hoofdgerecht ‘Risotto à la Valentino’ was geïnspireerd op een gelijknamig recept uit het kookboek ‘Afrodite’ van Isabel Allende. Mocht je verlegen zitten om zinneprikkeling; Lees. Dat. Boek! Afrodite werkt als viagra voor de ziel. En ook voor meer, aangezien het vol staat met sensuele verhalen en recepten. Nadeel: van alle recepten zijn er twee veganistisch en slechts een handjevol vegetarisch. Maar met wat creativiteit lok je de liefde uit de meest mokkige persoon met recepten als ‘kip in chocoladesaus’ (en die kip vervang je dan uiteraard met gesmoorde oesterzwammen). Ik had foelie mee laten koken met de in witte wijn gegaarde en met gedroogde paddenstoelen verrijkte risotto. Wist je dat foelie; het prachtige bloemvormige vliesje; de ‘zaadmantel’ van de muskaatnoot, een afrodisiacum was in de middeleeuwen? En dat een pond foelie gelijk stond aan drie schapen? Men wist in die tijd niet waar specerijen precies vandaan kwamen en dat prikkelde de fantasie. Volgens sommigen waren de specerijen zelfs een voorproefje van het paradijs. Het torentje risotto was roodgekleurd door zoet bietensap. Er lag een kruim omheen van zoute walnoot en edelgist. Een lace tuile; een dun krokantje met een fantasieprikkelende Franse naam stond er bovenop. Er lagen een rood en een wit hart op van gefermenteerde biet. Een radijsje, gesneden als een klein strandballetje lag erop. En ook een toefje roze crème van biet en keker. Hartvormige postelein omrandde het geheel. Gebakken asperges (afrodisiacum bij uitstek!), oesterzwammen en gebakken lotuswortel maakten het af. Devant het dessert mocht men nog een liefdesbrief schijven aan elkaar, geïnspireerd op een tweetal toegevoegde zinnen. Het nagerecht was één bord met twee gouden lepels voor de geliefden. Om een venusschelp lagen lekkernijen. Een stevig schuim van appel en citroen. Chocoladebonbons in hartvorm met zeezout en chili. Luchtige chocolademousse. Met eetbaar goud geschilderd fruit. Het enige vlees waar men die avond naar smachtte was dat van elkaar. In het bijzonder de zijkant van de lendenen, ook wel love handles genoemd.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |