L3

L3 is de derde wervel van je lumbale wervelkolom, het derde lagrangepunt (vanaf de zon gezien even ver als de aarde maar dan de andere kant op). L3 is ook het begin van de naam van L3-37; een vrouwelijke droid in de Star Warsfilm ‘Solo’. Phoebe Waller Bridge spreekt de stem van L3-37 in en heeft zich in een onmogelijk pak gehesen om haar bewegingen te simuleren.

Die Phoebe Waller Bridge is me er eentje. Ze is naast actrice ook regisseuse en toneelschrijfster. En toch zegt ze dingen als:

I love a fart. I'd do anything for a good poo story
(Ik hoú van scheten. Serieus, ik zou álles doen voor een goed verhaal over poep)

Een wat inspirerender ‘zegje’ van haar vind ik dit:

Whenever I get stuck on something, I'm like,
 'What would I do if I wasn't afraid?
What would I write if I wasn't afraid?
What would I say in this situation if I wasn't afraid?'
(Altijd als ik vastzit in iets, vraag ik mezelf:
Wat zou ik doen als ik niet bang was?
Wat zou ik schrijven als ik niet bang was?
Wat zou ik zeggen in deze situatie als ik niet bang was?

Met deze drie vragen impliceert Phoebe dat achter vastzitten vaak angst zit.

Eén ding is zeker. Vast zitten we. Vandaag. En morgen. En volgende week. Met ’n allen. Door het Corona virus zitten we letterlijk vast. En inderdaad: angst viert hoogtij. We voelen ons ontzettend onveilig. Kijk maar naar de toiletrollen turbulentie; de collectieve angst om onze anus niet meer af te kunnen vegen gaf afgelopen week weer hoe we ons voelen: bang.

Ik hoop dat we momenteel massaal reflecteren over onze manier van samenleven. Opeens wordt uitvergroot wat al die tijd in ons leefde: Angst voor eenzaamheid. Angst om buiten gesloten te worden. Angst voor de ander. Angst voor besmetting. Angst voor ziekte. Angst voor dood. 
Maar ook: Angst om lief te hebben. Angst om ons naar anderen te openen. Angst om te verzoenen. Angst om te leven. Angst om onvoorwaardelijk het beste van onszelf te geven.

Onze eilandcultuur: ieder in zijn eigen appartementje, is zuiver zichtbaar geworden. En ik hoop. O, ik hoop dat we ons na deze pandemie veilig gaan voelen met elkaar. Dat we zien hoe codependent we zijn en dat dat iets mooi is in plaats van iets zwaks. We zijn geen droids. We zijn mensen. En we hebben aanraking nodig, liefde, warmte, saamhorigheidsgevoel.

Denk je ook niet dat Phoebe Waller Bridge het in haar broek heeft gedaan van het lachen om de Good Poo Stories van de Toiletpaper Run? Het was zo’n instinctief, dierlijk ding dat naar boven kwam. Het is ons blijkbaar ons eerste mechanisme om met  ‘Fear’(angst) om te gaan:

F. E. A. R.
Forget Everything And Run

Maar stel dat we samen achter het hoekje van de angst kijken. Voorbij ons reptielenbrein. Stel dat we ons niet zouden laten leiden door de angst die we voelen… Wat zouden we zeggen? Wat zouden we doen? Wat zouden we schrijven? Mijn wens is dat dit de nieuwe betekenis wordt van angst:

F. E. A. R.
Face Everything And Rise