10/21/2020 0 Reacties S5S5 is het vijfde deel van het sacrale gedeelte van je wervelkolom. 5 Wervels, aaneengegroeid tot één. Net zoals allerlei ervaringen aaneen kunnen lijken te zijn gegroeid tot wat als één grote wond voelt waar we het liefst omheen bewegen omdat we bang zijn dat het te groots is geworden om nog te doorvoelen.
Het is herfst in mij. Mijn binnenwereld voelt als de voormalige stronk in mijn tuin die ik net in de haag heb gegooid: vermolmd hout in vele stukken uiteen gevallen. De vloer van mijn huiskamer ligt vol propjes papier. Gevuld met snot en tranen. Het Huilen begon vanochtend tijdens mijn meditatie. Het huilen hernam zich tijdens het lezen van de eerste versie van mijn moeders boek dat ze sinds een aantal maanden aan het schrijven is over het sterven van haar geliefde afgelopen april. Ik zette na anderhalf uur het huilen even op pauze. Maar tijdens een tweede reviseren brak de dam opnieuw. En daarna nog eens. Ik ben ontzettend goed in gevoelens negeren. Ik ben ontzettend goed in gáán. Ik ben ontzettend goed in de trein rijdende houden, iedereen tevreden en de tranen in bedwang. Ik ben niet pas één keer in mijn leven ijskoningin genoemd. Of soldaat. Vanochtend voelde ik in eerste instantie niets tijdens mijn meditatie. Het begon met dat ik verdrietig werd omdát ik niets voelde en daarna kon ik pas voelen wat ik eigenlijk voelde in het meer onder de ijslaag die zich had gevormd. Ik viste er Verdriet vandaan. Schaamte. Wanhoop. Pijn. Me klein. Angst. Zelfhaat. Boosheid. Ik mis mijn stiefvader. En ik mis ‘hem’. De man waarvan ik dacht dat hij De Man was. Dat was hij ook. Totdat ik erachter kwam dat ik De Frau meer miste dan ik de man missen zou. De Frau was vertrokken omdat ik me in teveel bochten, teveel discussies en teveel aanpassingen had gewrongen. Ik paste niet meer in de huls die ik voor mezelf had gemaakt om de relatie te doen slagen. De drang naar autonomie won het van mijn liefde voor hem. Eenzaam ben ik niet. Ik voel me vaak het tegenovergestelde van eenzaam. Ik heb juist een zo ontzettend liefdevol sociaal en werkzaam leven dat ‘alleen’ een zeldzaamheid is. Hoe noem je dat; het tegenovergestelde van eenzaam? Ik merk: ik hunker naar eenzaamheid. Nu ik in al die stukjes ben gebroken. Opgegaan ben in mijn omgeving. Mezelf niet meer ervaar als één. Hoe raap ik mezelf bij elkaar? Hoe word ik weer heel? Hoe word ik weer heel? Met deze zin zet ik de computer uit en ga ik naar bed. Al tijden had ik geen ruimte gehad in mijn hoofd om iets te lezen maar opeens denk ik aan wat ooit mijn bijbel van het Ware Leven was; The Invatation van Oriah Mountain Dreamer. Ik trek het uit de kast en sla het hoofdstuk open over Sorrow. Verdriet. Ik lees het met een dorstige dankbaarheid. Onder de vertaling vind je de oorspronkelijke Engelse tekst. Als we sterk genoeg zijn om zwak genoeg te zijn, wordt ons een wond getoond die nooit geneest. Het is het cadeau wat het hart open houdt. We zijn bang van pijn- emotioneel en fysiek- en we willen geloven dat er een weg is om het ervaren van ons eigen verdriet heen, dat we de pijn kunnen ontwijken en niks van de volheid van het leven verliezen. Het is helaas simpelweg onmogelijk.. Vaak, zijn we bang dat wanneer we onze pijn aanraken, we erin zullen verdrinken. We vrezen dat wanneer we onze harten openstellen voor gewonde delen, we niet meer normaal kunnen functioneren, omdat we zo overspoeld raken met verdriet dat alles wat goed is in het leven ontoegankelijk voor ons word. Dit is simpelweg niet waar. Wat nodig is, is even simpel als complex. Het gaat erom je gedachten niet meer lijden aan je pijn toe te laten voegen en alleen maar ademen. Wanneer ik in emotionele pijn zit, worstel ik ermee het niet druk te hebben, het huis niet schoon te maken of te gaan werken en om niet meteen oplossingen of troost te zoeken. Ik sta mezelf toe om te ontspannen in de omhelzing van iets wat groter is dan mijzelf. Soms laat ik me daadwerkelijk omhelzen door een vriend of familielid die geleerd heeft om met pijn te zitten en met een ander te zijn. En het werkt. Ik vind de intimiteit met mezelf en de wereld terug waar mijn ziel naar hunkert. Het lukt me om de stukjes van mezelf terug te halen die ik achter had gelaten in mijn poging tot het wegvluchten van pijn. Ik vind de hoop weer waarvan ik was gescheiden toen mijn hoop in stukken viel. Als we leren met onze pijn te zitten, halen we de stukken van onszelf terug die getracht hebben achter te laten en we gaan opnieuw van die delen houden. We vinden onze heelheid en laten het idee van perfectie achter dat ons weghoud van de wijsheid om voluit en vol compassie met ons menszijn en de wereld te leven. -originele tekst- If we are strong enough to be weak enough, we are given a wound that never heals. It is the gift that keeps the heart open. We are afraid of pain –emotional and phisical- and we want to believe there is a way around experiencing our own sorrow, that we can avoid the pain and lose nothing of the fulness of life. It’s simply not true.(…) Often, we are afraid that if we touch our pain we will drown in it. We fear that once we’ve opened our hearts to wounded parts, we will be unable to function normally, because we will be so overwhelmed with grief that all that is good in life will be inaccessible to us. (…) Stopping my mind from adding suffering tot the pain and simply breath.(…) When I am in emotional pain (…)I struggle not to get busy, not to clean the house or continue my work, not to inmediately seek out solutions or solace. (…) I allow myself to relax into being held by something larger then myself. And sometimes I am held by the presence of a friend or family member who has learned to sit with pain, how to be with another. And it works. I find the intimacy with myself and the world for which my soul hungers, and in holding another or being held myself, I am able to retrieve the pieces of self I had left behind in my attempts to flee from pain. I find again the hopeful parts I divorced when my hopes were dashed. (…) When we learn to be with pain, we retrieve the parts of ourselves we have attemted to leave behind and we are able once again to love those parts of ourselves. We find our wholeness and leave behind the ideal of perfection that keeps us from the wisdom we need to live fully and compassionately with our humanness and the world. Ik wandel mijn herfst moedig en ongehaast tegemoet. Met mijn haren in de wind.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |