6/16/2019 5 Reacties T2T2 is de tweede wervel van je thoracale wervelkolom. Evenals een tweede model van de hippiebus, beschreven in het vorige blog. Ook betekent T2 ‘tweede taal’ en staat dus voor alle talen die je naast je moedertaal hebt leren spreken.
Grappig dat je eerste taal moedertaal heet. Ik praat zo gelijkend met mijn moeder dat ik de telefoon in haar naam op kan nemen zonder dat iemand iets door heeft. Nu we het toch over mijn moeder hebben: zij nam ons afgelopen weken mee in een montaña rusa (rollercoaster in het Spaans of letterlijk Russische berg ). Een hell of a ride was het! Een paar weken geleden kreeg ze ’s ochtends een hartaanval. Na een dag of vijf aan onderzoeken in het Jeroen Bosch ziekenhuis dachten de dokters door te hebben waar la probleme zat. Maar tijdens het trachten een stent (vaatverwijder) te plaatsen, is de ‘binnenband’ van haar slagader losgekomen en kreeg ze opnieuw een infarct, ditmaal heftiger dan de eerste. Met spoed bracht een ambulance haar naar het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven, waar ze een uur heeft moeten wachten voordat ze de OK in mocht. In een meer dan vier uur durende open hartoperatie is haar borstbeen doorgezaagd en zijn twee omleidingen gemaakt in haar hart met twee aders uit haar been. Al die tijd, behalve dan in de OK, was haar geliefde bij haar. Als hij de volgende uitdrukking had gekend zou hij hem gebruiken voor mijn moeder: “¡Guapa! Por ti mato a un elefante a chancletazos!” (Schoonheid! Voor jou dood ik een olifant door mijn flip flops er tegenaan te gooien.) Ik herkende haar niet, hoe ze daar zo lag op de Intensive Care. Haar gezicht was onherkenbaar opgezwollen ook haar handen; door het teveel aan vocht. Een buis in haar keel ademde voor haar. Een pomp liet haar hart kloppen. Ontelbare draadjes en buisjes verbonden haar aan allerlei apparaten. Slaapverwekkers lieten haar slapen. Morfine verdoofde de ergste pijn. En toen werd ze wakker. Althans… haar getormenteerde lijf werd wakker. Mijn moeder was nergens te bekennen. Later zei ze: Ik weet niet waar ik was, maar ik was héél ver weg. Ik kon het maar net aanzien. Ik wilde haar niet wakker maken, ik wilde haar niet storen. Ik wilde liever dat ze nog maar even wegbleef van dit lijdende lijf. ¡Que duermes mamita! dacht ik (Slaap maar, mamaatje). Ik kon ternauwernood mijn tranen bedwingen als ik bij haar was. Wat wilde ik graag net zo sterk zijn als haar zoon en haar vriend. Gelukkig zijn mannen mannen: zij waren bergen zodat ik en mijn schoonzusje tranendallen konden zijn. Het eerste wat terugkeerde was haar humor. Ze kon nog maar net weer praten of ze lag al grapjes te maken. Ook had ze een ongekende, haast hilarische felheid gekregen. Als Spaans haar T2 was geweest, had ze rustig Vete a freir espárragos tegen het verplegend personeel geroepen (Letterlijk 'Ga jij maar asperges frituren’, figuurlijk 'Rot lekker op') Na nog geen week mocht ze al naar huis, door haar oomph (Engels voor innerlijke kracht en energie). Met liefde, o zoveel liefde, si tanto amor, heb ik afgelopen tijd afwisselend met haar lief voor haar gezorgd. Want ze is er nog. Ze is er meer dan ooit. Zodat ze haar kleindochter; mijn nichtje, kan ontmoeten over een paar weekjes. Zodat ze nog van heel veel zonnestraaltjes en bloemblaadjes en lekkere hapjes genieten kan. Zodat ze kan blijven lachen om mijn rare niet-moerstalige accentjes (want alleen zij vindt mijn zogenaamde arabische marktvrouw en mijn belgische bakvis typetjes grappig…). Ik wens dat su corazonsito; haar hartje vanaf nu net zoveel ontvangen mag van de wereld als het de wereld altijd gegeven heeft.
5 Reacties
Siri Van den Berk
6/16/2019 07:19:49 pm
<3 Hartenliefde voor jou en je sterke moes <3
Antwoord
Mariël
6/17/2019 09:36:19 pm
och lieve lieve Frauke toch........
Antwoord
Nicole
6/19/2019 10:28:52 pm
Lieve Frauke,
Antwoord
Iren Dodova
6/20/2019 09:53:19 pm
Wat heb je me geraakt, lieve Frauke!
Antwoord
Ronald
6/21/2019 01:36:53 pm
Lieve Frauke,
Antwoord
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |