10/1/2019 0 Reacties T9Weet je nog, lang, lang geleden, net nadat je aan een cirkeltje met gaatjes draaide om te telefoneren, had je de mobiele telefoon met 9 toetsen. Als je één van die 9 toetsen één, twee of drie keer indrukte, kreeg je één van de drie letters die correspondeerden met dat cijfer op je scherm. Dit, zodat je een sms’je oftewel een short message service kon sturen. Die mobieltjes hadden ook een T9 functie: dan toetste je maar één keer de corresponderende toets in van de letters waar je een woord mee wilde maken en T9 gaf je dan een suggestie voor een woord. Je kreeg dan een predictieve tekst; een voorspellend verhaaltje.
Een beetje zoals, wanneer jij een aantal woorden zegt, een ander je zin afmaakt of denkt te weten wat jij bedoelt. Met het verschil dat een telefoon niet kan denken en alleen via algoritme’s kan voorspellen. Sinds ik een lief heb aan de andere kant van het land is mijn telefoonrekening vertweeëneenhalfdubbelt en mijn internetbundel idem. Het kan me niet zoveel schelen. Wat me wel kan schelen is dat mijn telefoon haast een soort vijfde lichaamsledemaat is geworden. Deze week hoorde ik dat wanneer je op je telefoon kijkt, al is het maar een moment, je het half uur daarna geen focus hebt. Ik zou daar ‘geen creativiteit’ aan willen toevoegen. Daar creativiteit voor mij goud is, is zo bezien mijn telefoon het tegenovergestelde van een gold digger. Mijn telefoon gooit steeds het gat dicht wat stilte had gegraven. Ik bemerk: Als ik niet oppas, stippelt mijn telefoon een predictief leven voor me uit. Toch is mijn telefoon naast mijn creativity-killer-vijand ook mijn trouwe vriend. Daarom deze ode aan mijn telefoon: Dankjewel dat je me dagelijks de stem van mijn geliefde laat horen. Dankjewel dat ik door jou zijn poëtische berichten mag ontvangen. Dankjewel dat ik middels jouw scherm in contact kan zijn met mijn mooie vriendinnen aan de andere kant van de stad, het land en de wereld. Dankjewel dat ik elke informatie binnen een handomdraai, nee; enkele vingertikken op mijn scherm kan zien verschijnen. Dankjewel dat ik geïnspireerd mag worden door datgene wat andere mensen delen in woord en beeld over hun leven. Dankjewel dat je me muziek geeft. Dankjewel dat jij mijn agenda en to-do lijsten bijhoudt en zo mijn hoofd minder chaotisch maakt. Dankjewel dat ik foto’s mag maken, het verleden kan bewaren met jou. Mijn telefoonvrindvijand brengt me veel goeds én vraagt om het verlangen ernaar niet steeds en acuut te bevredigen. Thich Nat Han zei zoiets als: We zijn in het leven steeds op zoek naar iets. We verwachten elk moment dat er iets staat te gebeuren. Daarom checken we onze telefoon zo vaak. De waarheid is dat het leven niet om de hoek staat te wachten. Het is hier te vinden. Hier. Mijn nieuwe leus luidt: Het virtueel contact met je geliefde(n) en de wereld maakt blij. Vliegtuigstand maakt vrij.
0 Reacties
Laat een antwoord achter. |
AuteurFrauke, 33 jaar Archieven
Juni 2019
Categorieën |