treintaitrés - 33 - drieëndertig

Hallo! Ik ben Frauke, 33 jaar en mijn hobby’s zijn…

Wat zegt u daar mevrouw? Holymoly. Drie-en-dertig? Waar is je koophuis, je lease auto, je huwelijk, je booming career, waar zijn je kinderen? Waar is je LEVEN?

Nou, beste lezer. Mijn leven zit in mijn borst. In mijn hart. Het klopt: soms snel, soms soepel, soms met slakkengang.

Het klopt vaak wat sneller als ik schrijf en het gaat geweldig glimmen door wonderlijke woorden (liefst allitererend of in anafoor alstublieft).

Daarom doop ik dit jaar, dat vandaag begint met mijn drieëndertigste verjaardag, persoonlijk en bij deze tot het jaar van mijn hart. Ik ga een jaar lang schrijven over factoren die de klopsnelheid van mijn hart beheersen.  Liefdesbrieven. Chocola. Mooie mannen. Volle manen. Rode wijnen. Rijmende zinnen die met “O zoetheid…” beginnen. Perverse pranayama ademhalingsoefeningen. De vernuftigheid van kinderzinnen. Dingen die me tot zwijgen brengen of tot creatie aanzetten.

Zoals het feit dat de gemiddelde menselijke wervelkolom bestaat uit 33 ruggenwervels. Nou, ja, wel met de 9 heilig- en staartbeenwervels meegeteld die tot 2 wervels zijn vergroeid. Maar toch. Wist jij dat? Omdat ik vanaf vandaag het getal 33 tot een tempel maak, ga ik, nu ik dit weet, die 33 wervels mooi als structuur voor dit project gebruiken. Hoewel ze tot noch toe tegenstellingen voor me waren, die twee woorden, neem ik ze nu als de leidraad voor mijn jaar: structuur en liefde. Komend jaar beloof ik, met mijn hand op mijn levengevende borst, 33 verhalen te schrijven.  Van C1 Tot het laatste staartwerveltje. Amen.

En o, ja, ik hoor je denken: gaat ze dat wel volhouden? Want o, wat ben ik beloftes vaak niet nagekomen. In plaats van zaligmakende zinnen te zoeken voor een zelf geknutseld blog zou ik nu bijvoorbeeld, om een klein voorbeeld te noemen, eigenlijk met mijn blik op de Guatamalese einder, de rug van een paard tot woning hebben gemaakt. Maar. Zoals ze in het Spaans zeggen: “La Vida”. Oftewel: Het leven neemt je bij de hand en leidt je terug naar je eigen land.

En hier ben ik dan. Me afgelopen week afvragend waarom ik meestal alleen op reis schrijf. Het antwoord was natuurlijk: Omdat ik leefde volgens de leus: Wat van ver komt is lekker. (Lees deze zin in de breedste zin van het woord: verre landen, exotisch fruit en Latin lovers…). Nu ik wijs want 33 ben, weet ik dat wat van dichtbij komt niet minder lekker of minder aanstoot tot hartkloppingen hoeft te geven.

Woensdag was ik op bezoek bij mijn neefje Maarten en hij zei zoiets als: “Frauke, jij schrijft zoals mijn gevoelens zich zouden verwoorden als ze een stem hadden. Als ik lees wat jij schrijft denk ik: Ja, zo voel ik het ook! Maar zelf had ik er nooit woorden voor kunnen vinden”). Hierdoor aangespoord  ga ik dit jaar speciaal voor hem én voor jou, treintaitrés keer, op persoonlijke doch universele wijze, mijn hart luchten op digitaal papier.

Cheers to that!