Je achtste wervel is de eerste van het thoracale deel van je wervelkolom. Afgekort heet hij T1.

T1 is ook de afkorting van de Volkswagen Transporter uit 1950. Deze oldtimer wordt ook wel ‘spijlbus’, of in de volksmond ‘hippiebus’ genoemd.

In de Spaanstalige volksmond bestaat er een werkwoord voor ‘hippie zijn’. Net zoals je de volgende activiteiten kunt ondernemen: celebrar (vieren), fastidiar (iemand vervelen) of caminar (lopen) kun je ook het werkwoord hippiar desgewenst wel of niet implementeren in je activiteitenschema. Nu ik erover nadenk is hippiar natuurlijk niet écht een werk-woord'; meer een zijn-woord. Hippies doen niet zoveel toch? Wat bepaalt eigenlijk of je een hippie bent? Ben ik een hippie? Ben jij een hippie? Zijn we goed of middelmatig in hippiar? Na een grondig onderzoek heb ik een test ontworpen, zodat jij en ik voor eens en voor altijd van deze onzekerheden af zijn.  

Beantwoord de volgende stellingen met ja of nee

1. Ik doe mijn best buiten het komieke Amerikaanse leven te laveren
2. Ik verzet me tegen de kapitalistische en materialistische maatschappij en diens technologie die leidt tot onnatuurlijkheid, kunstmatigheid en milieuvervuiling
3. Mijn primaire gerichtheid is niet op werk, geld of bezit noch op status, zekerheid of macht
4. Ik ben van mening dat de huidige maatschappij zich bedient van een overmaat aan regels die leidt tot beperkingen en onvrijheden van de individuele mens: onderdrukking van gevoelens en ideeën evenals geestelijke leegheid
5. Ik voer een geweldloze strijd tegen liefdeloosheid, oorlog, discriminatie en geweld
6. Ik leid een simpel, natuurlijk en zo zelfvoorzienend mogelijk leven
   
7. De belangrijkste waarden in mijn leven zijn liefde, pacifisme, vrede, gelijkheid, vreugde, spontaniteit, creativiteit en plezier
   
8. Ik ben voor seksuele vrijheid. Leve openbare naaktheid en leve vrije liefde!
9. Ik ben fan van geestverruimende middelen
10. Ik ben uitermate geïnteresseerd in Oosterse religies, in het mystieke en in spiritualiteit met een grote S.

 
UITSLAG

8-10 beantwoord met ja
Yes, Broeder/Zuster! Jij bent tot bovenaan de hippieladder geklommen! Hoewel jij en ik weten dat boven niet beter dan beneden is maar so above so below… Samen zullen we deze godvergeten maatschappij een wierookje laten ruiken! Of, nee, laten we gewoon mediteren en op blote voeten door het bos lopen.

5-7  beantwoord met ja
Yes , dude! Dit gaat de goede kant op! Loop de vragen nog even terug en kijk waar het nog misgaat in je leven. Heb je een koophuis? Ben je een beetje preuts? Krijg jij Eka Pada Kapotasana maar niet onder de knie of hecht je nog waarde aan je hoge functie? Scheidt je je plastic niet? Het is ok. We zijn allemaal leerlingen in de school van het leven. Edoch. Onderdruk je gevoelens niet! Mediteer er op. Het komt allemaal goed.

0-4 beantwoord met ja
Ik raad je ten zeerste de cursus ‘Naakt en vol liefde je rechterknie knuffelen’ aan. Deze cursus wordt in je onnatuurlijke, materialistische, kapitalistische, technologische en milieuvervuilende habitat gegeven, zodat je deze daarna meteen kan implementeren. Doe een maand na de interventie nog eens de test. Zij die u voorgingen gaven aan naderhand een vrijheid van status, geld, werk en bezit te ervaren.
Heb je nog steeds een lage score? Doe dan de cursus 'Gooi al chantend je muntgeld in de goot en veeg je billen af met gouden briefjes'.

C7 is de laatste wervel van het cervicale gedeelte van onze wervelkolom.  Deze wervel wordt ook wel vertebra prominens, in het Nederlands dooruitsteeksel, genoemd omdat bij de meeste mensen C7 de eerste wervel is die je van buitenaf kunt identificeren.

C7 is ook een afkorting voor het dominant septiemakkoord. Dit is een akkoord met drie intervallen ( een kwint, een terts en een septiem ( intervallen tussen twee tonen die respectievelijk 5, 3 en 7 tonen hoger of lagen liggen)). Dominant is hierbij te interpreteren als de omschrijving van het dwingende karakter van de functie van het septiemakkoord. De luisteraar ervaart: 'Er moet iets gebeuren! Hier kan de muziek niet eindigen!'. Het dominant septiemakkoord geeft het gevoel van een open einde, een soort cliffhanger.

C7 is tevens een semiautomatisch geweer. Deze zogeheten Canada Colt wordt gebruikt door de krijgsmacht van Nederland en Canada en heeft een effectief bereik.

Mijn vorige blog eindigde met de cliffhanger of ik wel of niet aan het kruiswoordpuzzelen zou slaan. Ik geef toe: een nogal saaie cliffhanger met een even saai antwoord. Kruiswoordpuzzels hebben het vooralsnog verloren van raamtekeningen, olieverfschilderingen, fermenteerpotten, geschiedenisboeken, Spaanse boeken, goede rode wijnen, dansjes, kunst, vrienden, mijn bedrijf en meer van dat soort allerminst saaie dingen die mijn leven occupeerden.

Grappig idee blijft het, dat er naast de dingen die uiterlijk identificeerbaar zijn aan een mens (deze homosapiens heeft momenteel aarde onder haar nagels, blauwe olieverf aan haar handen en ruikt ietwat kruidig), er zoveel niet identificeerbaar is. De vreugde van het uitkomen van mijn groenten kiempjes (alsof ik op een luchtkussen spring en door een microfoon roep: O! Mijn mooie meiraapjes!). Iemand anders zou alleen vieze nagels zien. Of de trots dat ik na maanden weer de rust heb gevonden om te schilderen. Iemand anders zou alleen mijn gekleurde handen zien. En de voldoening van een kast vol weckpotten met ingemaakte en gefermenteerde goedjes na een middag hard werken. Iemand anders zou alleen vreemde zure geurtjes om me heen ruiken.

Muziek is iets ook zoiets: we horen hetzelfde, maar wat doet het met een mens, hoe beweegt het jou of mij? De beweging die muziek veroorzaakt kun je proberen mee te voelen door uiterlijk waarneembare observaties te vangen: tranen, een glimlach, een dans. Maar de nijpende nostalgie, een gevoel van thuiskomen of die diepe droefenis die een muziekstuk teweeg kan brengen… dat blijft onzichtbaar voor andermans ogen. Toch kan muziek, als een kogel uit een semiautomatisch geweer, ons hart op slag raken. Zo ook mijn hart. Vandaag. Ik kreeg een liedje toegestuurd en het bleek heel wat kenmerken te hebben waar ik gewoonlijk wild van word en me wonderlijk door ga voelen:

1. Spreektaal: Spaans
2. Dichterlijk geschreven met mooie metaforen
3. Creatief en dromerig gezongen

Om je mee te laten genieten heb ik het liedje zo mooi mogelijk en met grootse dichterlijke vrijheden vertaald. Het is van Natalia Lafourcade en heet Hasta la raiz (hàstà là ra-ies) wat Tot aan de wortel betekent. Ik heb er een gedicht van gemaakt, dat is het oorspronkelijk niet. Ik hoop dat de woorden je hart raken en een melodietje in je hoofd veroorzaken.

Ik blijf rivieren oversteken
en oerwouden die gevaarlijk bleken
Ik blijf van de zon houden
en dagelijks uit de diepten van mijn hartewouden
doornen trekken
En in mijn nachtelijke vertrekken
blijf ik licht tussen mijn dromen verdelen
om met heilige rook elke herinnering te helen

Wanneer ik je naam schrijf in het witte zand
met blauw aan de achterkant
wanneer ik naar de hemel kijk
in de wrede vorm van een grijze wolk, blijk
je te verschijnen, gewoon op een middag
en als ik een hoge heuvel beklim en tevreden
kijk naar het verleden
zal je weten
dat ik je nimmer ben vergeten

Ik draag je mee van binnen,
tot aan de wortel zal ik je beminnen
en hoe ik ook zal groeien
jij zal hier zijn om mij te zien bloeien
al verstop ik me waar ik denk dat je me niet ziet
achter bergen of in een veld vol riet
is het niet mogelijk, zelfs niet als ik faal,
dat je weggaat, mijn manestraal
 
Wil je weten hoe Frauke’s avonturen verder zullen gaan? Wel? Zo ja: lees dan volgende week T1 op www.treintaitres.nl
erken.

Strijd tegen de saaiheid

C6 is het merk van een auto uit de Citroën series. Het laatste productiemodel liep van de band op 19 december 2012.

Niets nieuws onder de zon.  

Frau? vroeg een vriend van me tijdens een tweedaags wildkampeerwandelavontuur. Je schreef me laatst dat je werd overvallen door saaiheid nadat je ‘dat ene drama’ uit je leven had gewist. Hoe ga jij met die saaiheid om? Voor ik kon antwoorden vervolgde hij: Ja!  De strijd tegen de saaiheid. Dáár zou ik jouw gedachtegangen wel eens over willen lezen in een blog.

Rapapapaaaam. Uw wens is mijn inspiratie.

Saaiheid is iets wat ik ten alle kosten vermijd. Ik heb er werkelijk waar een hekel aan.

Liever ben ik hoteldebotel verliefd op iets of iemand, reis ik naar onbekende bestemmingen, leer ik nieuwe talen spreken en nieuwe dansen dansen, kook ik inventieve recepten en heb ik zes dates in twee weken.

Saaiheid. Herhaling. Discipline. Elke dag hetzelfde. Elke week hetzelfde. Daar stríjd ik inderdaad tegen.

De 3 r’s? Hè, nee. Doe mij maar gekheid, chaos en geweldigheid in plaats van rust, reinheid en regelmaat.

Dreigt de saaiheid me te overvallen? Dan ga ik haar te lijf met koffietjes, koekjes, snoepjes, chipjes, appjes, filmpjes, reisjes, social media berichtjes, wijntjes, afspraakjes en allerlei verkleinwoordjes want die maken het leven zo gezéllig en zeker niet saai.  

Toch moet ik hier een kanttekening maken. Met deze strijd steek ik mezelf regelmatig in de borst. Hoe vermoeiend is het namelijk om altijd maar een LEUK LEVEN te hebben. Nogal. En hoe contraproductief is het om altijd wat anders te willen. Behoorlijk. En hoe oppervlakkig kan gezelligheid worden? Ontzettend.

Door ayurveda leerde ik dat wij als mensen het tegenovergestelde nodig hebben dan wat we denken te willen. Kapha mensen houden van veel, zwaar en zoet eten, terwijl ze weinig en licht voedsel zouden moeten eten om in beweging te blijven. Pitta mensen houden van spicy terwijl ze juist verkoelend zouden moeten eten om hun strijdvuur wat te temperen. Vata mensen houden ervan de hele dag kleine lichte liflafjes te eten terwijl ze op regelmatige tijden zwaar voedsel zouden moeten nuttigen om gegrond te blijven. We willen meer van wat we al zijn, maar we hebben een antidotum in onze lifestyle nodig om ons in balans te krijgen. Ik ben vooral Vata; lucht en  dáárom zijn al die gedisciplineerde zen praktijken zo heilzaam voor vlinder Frauke. Ze zijn de nectar in de bloemen die me op één plek houden en me weerhouden van een leven waarin de wind me heen en weer slingert naar waar ze maar wil.

Yoga is mijn medicijn tegen de drang immer de saaiheid te willen bestrijden. Door het elke dag te doen, al heb ik er geen, nee écht géén zin in. Bij yinyoga blijf je zo lang in een houding dat je niet anders kunt dan met je aandacht zijn waar je bent. Mijn juf zegt altijd, Bij de heftigste houdingen die zó ongemakkelijk zijn dat je er een halve minuut geleden al mee had willen stoppen: Wat denk je nu? Wat voel je nu? Dit is precies wat je denkt en voelt in situaties waar je wilt vluchten. Inkijkje in mijn hoofd op zulke momenten: Dit is te heftig voor mij. Ik kan dit niet aan. Ik kan er het best mee stoppen, wat maakt het uit? En al deze gedachten geaccompagneerd door een onrustig, zenuwachtig gevoel in mijn buik.

Tegenwoordig, nu ik wijs want 33 ben, probeer ik bij vluchtneigingen verkleinwoordjes aan de kant en mijn oogleden naar beneden te schuiven, en vraag ik mezelf af: Wat wil ik nu niet voelen? En dat voel ik dan. Toch. Saai is het nieuwe stoer.

O. En ik houd ook van tuinieren tegenwoordig. Misschien dat ik ten tijde van C7 wel aan kruiswoordpuzzels ben begonnen!

C5 is het merk van een auto uit de Citroën series. Inmiddels worden C5’s niet meer verkocht en zijn ze ingewisseld voor nieuwe modellen.

Vriendinnen van me vertelden over een documentaire die ging over het effect van Tinder op onze maatschappij, op ons mensbeeld en op ons zelfbeeld. Eén van de items van de docu was ‘de inwisselbaarheid’ van (bed)partners waarbij bijvoorbeeld werd geschetst hoe een jongen maar door bleef daten, omdat hij steeds dacht: deze is wel leuk, maar misschien is het volgende meisje nog leuker. 

Jarenlang vond ik Tinder schaamtevol want voor sukkels en seksverslaafden. Daten is weten? Dat vond ik dus onzin.  Maar toen een tijdje terug mijn winterloomheid had plaatsgemaakt voor lentekriebels zag ik dat mijn lentelijke liefdeslucht nogal sterloos was en ik besloot: daar ga ik; ik ga daten. En nee, dat deed ik niet om er een blog over te schrijven, maar volgens mijn vriendinnen kan ik je dit niet onthouden. Dus. Hier ben ik! Met de billen bloot, voor de tweede maal, want alleen al toen ik een profiel aanmaakte en besefte dat iedereen kon zien dat ik op die verderfelijke app vertoefde stond me het schaamrood op mijn appelwangen.   

Een weeklang heb ik geswiped, ge-nope-t, ge-liked en ge-superliked. Diezelfde week regende het hi’s, hola’s, hey’s, hartjes en hartverwarmende complimenten. Mijn ego vierde hoogtij. Mijn lachspieren ook. Wat dacht je van deze openingszin: ‘If the alphabet starts with ABC and the numbers start with 123, can love start with you and me?’ Naderhand heb ik wonderwel een filosofische chat in het Spaans met de schrijver gevoerd over het ware leven en over de dood, maar na zo’n eerste zin zat een ontmoeting er natuurlijk niet in, dat snap je.

De swipe-ronde liep geleidelijk aan over in een chat ronde die uitmondde in een dateronde en daar zijn zes winnaars terecht gekomen. Een vriend van me zei: “Jij kan ook niets half doen hè?” Dat klopt! Als ik ga Tinderen, dan moet het zijn of ik naar een ander land ga en zes nieuwe plekken bezoek. En zo was het! Op avontuur in eigen land. Ik help je meteen uit de droom dat die reizen ook naar bedden voerden of zelfs maar naar kussen(s). Ik heb vooral een kijkje mogen nemen in zes menselijke landschappen waardoor mijn fascinatie voor de mens; haar mooi en haar kwetsbaar wederom aangewakkerd is. Een groot respect ontstond voor het begrip ‘menselijkheid’ en juist daarom zal de nadruk van mijn omschrijvingen op de avonturen, in plaats van op de rijke persoonlijkheden waarmee ik ze beleefde, liggen.

Wat dacht je van een picknick op de wortels van een boom middenin een weiland op een winterse lentedag? Inclusief onder prikkeldraad door kruipen? Hij had smeuïge vegan chocoladetaart gebakken. En chaithee gemaakt omdat ik had gezegd dat dat mijn lievelingsdrankje is op koude dagen. Pas op de terugweg naar de fietsten, met de picknickmand om de schouders, beseften we hoe koud we het eigenlijk hadden.

Wat dacht je van op je blote voeten dansen met een man in panterlegging op een elekronisch folkore feestje in Amsterdam? Een man die zichzelf piraat noemt en dansverslaafd ?

Of een Scheveningse strandwandeling inclusief meditatie op een zonnige dag? Waar ik opeens weer wist hoe hard ik kan lachen en dat dan de wereld om me heen op een heerlijke manier verdwijnt?

Een acrobatische dansvoorstelling die hem en mij ademloos achterliet. En woordeloos. Eventjes maar dan, want de avond bleek te kort voor ons gesprek.

O, en dan was er de man met de vinyl typemachine, waarmee ik de zon roder dan rood onder zag gaan boven natuurlandschappen. We zouden eigenlijk eerst een tijdje typen, alvorens in gesprek te gaan met elkaar, ware het niet dat hij zijn typemachine toch thuis had gelaten. Gelukkig zat hij vol vurige vragen en mooie, doordachte woorden. Ik leerde van hem dat het witte stukje van de staartjes der hertjes die we verderop zagen ‘spiegels’ heten.

En, niet te vergeten: de man die mij leerde boogschieten op open veld. Hij kwam af en toe achter me staan om mijn houding te corrigeren. Smooth! Naderhand dronken we chocoladethee, speelde hij liedjes op mijn gitaar en zong ik.

Ik was gewaarschuwd dat ‘Tinder je leeg achterlaat’. Ik heb het tegenovergestelde ervaren. Ik voel me er zes keer rijker door.

Toch is het weer welletjes geweest met mij en Tinder. Ik wissel het in. Laat mij maar weer wat meer mobielloos leven.

Heb je de eerste aflevering van Our Planet gezien? Zo nee: gaat dat zien! Zo ja: was jij ook zo gefascineerd door die mannelijke paradijsvogeltjes die solo performances opvoerden of zelfs een heel team verzamelde om hun goed geoefende en zeer speciale dans uit te voeren voor het verleiden van een vrouwtje?

Ik hoop op een paradijsvogelachtige vervanging van Tinder. Dat mensen elkaar in het echte leven gaan veroveren door dansperformances op straat, het voordragen van gedichten in de metro of door  serenades in de supermarkt…

Wikipedia aan het woord: ‘C-4 is een uiterst brisante kneedbare springstof, vooral gebruikt voor militaire demolitietoepassingen.’

Wiki-wiki-what? Brisante? Demolitie?

Brisantie blijkt de kracht van een explosie, bepaald door de snelheid van de schokgolf na een detonatie.

Ehm. Detonatie?

Detonatie is de naam voor een specifieke vorm van explosie waarbij het reactiefront in het explosief zich sneller (tot wel 8 kilometer per seconde) voortplant dan de geluidssnelheid in die stof.

Demolitie blijkt gewoon ‘sloop’ te betekenen.

Samenvatting van Frauke: C-4 is een stofje dat dingen met orkaansnelheid opblaast en supersnel sloopt.

Misschien kan ik een ienie mini klein beetje meer C-4 toevoegen aan mijn leven. En dan bedoel ik geen grotere vierde cervicale wervel, maar dat springstofje. Ik ben namelijk niet zo goed in slopen. Ook niet in exploderen. Liever maak, ik, creëer ik, verlief ik, verhef ik, vernieuw ik en houd ik veel te lang vast aan vergane liefdes en uitgeleefde gevoelens. In mijn woordenboek komt het woord exploderen ergens helemaal achteraan en in kleine lettertjes. Imploderen is wel een veelvoorkomende term; dit woord komt veelvoudig voor en vaak met grote letters. Want: hoe vaak ik mijn eigen lont niet heb aangestoken, mezelf heb opgeblazen en afgebrand. En daar dan weer lag, gesloopt in het slagveld van mijn eigen oordelen, zelfhaat en kritiekkanonnen.  

Boosheid voelt voor mij als falen. Mezelf laten kennen. Boos zijn voelt alsof ik geen huid heb. Alsof ik mijn naakte vlees blootstel aan de buitenlucht.

Imploderen voelt veiliger. Dan doe ik het tenminste zelf. Als een samoerai die harakiri pleegt. Een strijder die, om zich maar niet te hoeven te geven aan de vijand, zichzelf doodt door een vlijmscherp lang mes in zijn onderbuik, daar waar de hara (ziel) woont, te steken.

Ik heb dagboeken volgeschreven met zelfhaat, zelfkritiek, zelfveroordeling. Door mijn godvergeten gedachten op papier te zetten werd de pijn een beetje minder. Delfden de dolken minder diep.

Gelukkig gaat het er al veel en veel gezelliger aan toe, in mijn binnenste. Toch zou ik zo graag meer als Kali zijn. Of als een kleuter.

In de Hindoe mythologie was het eens oorlog op aarde. De glansrijke goden tegen de donkerste demonen. Het was zo’n hevige strijd dat de goden dreigden te verliezen, omdat er met elke druppel demonenbloed die er op de aarde neerkwam een nieuwe demon verscheen. De wereld dreigde ten onder te gaan, in chaos te vervallen.
Durga, godin van zachte vrouwelijkheid zag dat er wat meer nodig was dan wat lieve woorden om de wereld te redden en uit haar voorhoofd kwam Kali. Kali was verliefd op de waarheid en het maakte haar razend dat een stel demonen eraan tornden. Zij ontstak in toorn, slachtte de duivels, ving hun bloed op in een kommetje en dronk het op zodat er geen nieuwe demonen meer kwamen. Echter, het bloed maakte haar dronken. Maakte dat ze niet meer kon stoppen met slachten. De goden stonden erbij en keken naar de uitgestulpte ogen van Kali en de steeds langer wordende ketting van gedode demonenhoofden aan haar nek. Zij hoorden haar strijdgebrul, voelden haar toenemende bloeddorst en dachten: dit gaat goed. Ze riepen Shiva, Kali’s man, die haar allereerst probeert te stoppen met mooie woorden, een dansje, een leuk voorstel. Maar Kali was blind. Pas als Shiva voor haar gaat liggen met zijn kwetsbare buik omhoog, en Kali bijna op hem stapt, wordt ze wakker uit haar bloeddorst.

Durga staat symbool voor het altijd aardige in ons. Lief en aangepast, maar niet in staat te strijden. Kali is onze oncontroleerbare woede die de wereld kan redden, maar waar we als de dood voor zijn. Zonder Shiva is Kali verwoestend. Samen met Shiva is Kali het medicijn wat de wereld en wijzelf nodig hebben. Shiva is niet je rationele geest maar de ruimte waarin gedachtes opkomen en ondergaan. Shiva is je verruimde bewustzijn, je aanwezigheid, je stilte.

Als kleuters boos zijn, zijn ze boos. Ze schamen zich niet voor hun tranen. Ze schamen zich niet voor hun pijn. Zij schamen zich niet voor hun roodaangelopen gezichtjes. Ze schamen zich niet voor hun geschreeuw. Ze schamen zich er niet voor om egoïstisch te zijn. Ze schamen zich niet voor hun woede. Ze schamen zich niet voor hun onaangepastheid.

Nu zeg ik niet dat ik een onaangepaste, schreeuwende, bijtende kleuter wil worden noch een godin met vampierachtige ambities.

Wel graag een strijdster van de waarheid. Een strijdster tegen onrecht. Liefhebster van het leven.

Eén van de redenen waarom dit zo lastig voor me is geweest is dat het lastig samengaat met mijn geweldloze ‘leef en laat leven’ yogafilosofische gedachtengoeden. Maar na drieëndertig jaar heb ik het door. Ahimsa; geweldloosheid, gaat niet alleen over gebrek aan dierenleed. Gebrek aan gevecht. Gebrek aan emotionele gewonden in mijn omgeving. Geweldloosheid gaat allereerst over, je raadt het misschien al: mijzelf. Want als ik in mijn bewustzijn geen ruimte geef aan strijdbaarheid kunnen mijn demonen, oftewel mijn zelfhaat, innerlijke conflicten, illusies van afgescheidenheid en onbegrip mijn wereld overnemen.

Een leraar heeft mij ooit gezegd: Frauke, je mag nooit meer denken: ‘Wie ben ik nu?’ Vertaald naar dit verhaal herhaal ik hem hardop: Ik mag niet meer denken: ‘Wie ben ik om uiterlijke en innerlijke oorlog te stoppen?’ Want ik ben wie en wat ik wil zijn. En wat ik wil zijn is iets meer Kali. Iets meer onbezonnen ‘Kleuter’. Iets meer brisantie. Iets meer C-4.

Onze C1 wervel heet Atlas, onze C2 wervel heet Axis. Onze C3 wervel heet A… Ik vrees dat ik u tergend teleur moet stellen. De C3 wervel heeft helaas geen naam. Deze derde wervel is de eerste in de cervicale wervelkolom die nameloos naamloos is. Zonder noemenswaardige naam namelijk.

Deze week las ik een woord waarvan ik mijn leven lang meende dat het iets naamloos was; een soort gemeenschappelijk geheim. Apeirofobie. Apeirofobie is de angst voor zowel eindigheid als oneindigheid tegelijk. Ik dacht dat deze angst zo iets persoonlijks was dat het onnoembaar was, maar het blijkt gemeengoed.  

De grens waarop je gedachten al denkend over heelal, God, leven en dood stoten. Of juist het gebrek aan het tegenkomen van een grens, geeft mij en blijkbaar vele met mij, een duizelig gevoel. Mijn maag trekt zich samen en het is alsof het licht uitgaat.

Ik heb het wel eens als ik in de auto zit en al die honderden andere auto’s voorbij zie zoeven. En me bedenk dat in al die auto’s tenminste één mens zit. Een mens, met een leven even gecompliceerd, gelaagd en groots als het mijne. De onuitsprekelijke grootheid van het bestaan maakt dat ik me onnoemelijk klein voel.

Andere keren voel ik me niet klein of groots, niet middelmatig, te min of meer dan normaal. Dan voel ik me een precies passend deeltje in de grenzeloze grootsheid van het bestaan. Juist door momenten zoals in de auto. Of bijvoorbeeld als ik naar de sterren kijk; die eindeloos verre sterren, die wij als pietluttige puntjes zien maar eigen zonnestelsels zouden kunnen zijn. Als ik in het universum van iemands ogen verdwaal. Of als ik na de sauna tien lange tellen ondergedompeld in het ijsbad zit.

Ik kan ook nameloos gelukkig worden als ik dingen niet begrijp. Dat geeft me ruimte en potentiele groeimogelijkheid. Wist je dat er een zonmassa (MꙨ) bestaat? Gelijk aan de massa van de zon, gebruiken sterrenkundigen deze maatstaaf om de massa van andere objecten uit het heelal, zoals van andere sterren, uit te drukken. Zo zijn zwarte gaten duizenden tot wel enkele miljoenen zonmassa’s, en bevatten sterrenstelsels miljarden keren de massa van de zon. Hoe? denk ik dan. Hoe kun je dit soort dingen berekenen? Als ik alleen al door het denken aan de afstand van mijn kleine zelfje tot aan de dichtstbijzijnde ster, sterretjes voor mijn ogen zie?  

De mooiste momenten van mijn bestaan waren woordeloos. Zij waren zo onuitsprekelijk groots dat woorden zouden zijn verdampt als druppels op heet ijzer. Toch ben ik weg van woorden. Woorden geven me goedheid. Ze geven me grenzen. Ze geven me grond onder mijn vrije voeten. Ik zie het als groot goed om het woordeloze woorden toe te (zien) dichten. Ken je dit gedichtje van Neeltje Maria Min? Het vindt nog altijd weerklank in mij:

Noem mij. Bevestig mijn bestaan
Laat mijn naam zijn als een keten
Noem mij, noem mij, spreek mij aan
O, noem mij bij mijn diepste naam
Voor wie ik liefheb, wil ik heten.

Ik werd laatst belachelijk gemaakt om mijn naam toen ik me voorstelde. Wat had ik anders verwacht van een achtste groep belhamels op een Brabants dorpsschooltje? ‘Wa zeide nou? Vrouwke! Whaha! Iederéén is toch een vrouwke!’. Mijn naam verloor opeens haar glans, ja, verwerd haast tot een verwensing. En daardoor voelde ik me zelf opeens niet noemenswaardig.

Terwijl op andere momenten mijn naam mij bevestigde. Precies zoals Neeltje en ik het verlangden, zo geschiedde.  Telkens wanneer een speciaal iemand me Weltrusten lief Vrouwke schreef, dan gloeide mijn hart als glühwein. Ik licht op als intimi me Frau noemen. En wanneer ik mijn hele naam hoor, voel ik het potentieel achter mijn zoekende zelf. Dan voel ik mijn grootsheid. Mijn bestaansrecht. Frauke. De eerste, de vrolijke, de vrouwelijke.

Onlangs ben ik verliefd geworden. Ja, alweer. Op soefi teksten, ditmaal. Teksten die het woordeloze woordeloos houden en het onnoembare toch tastbaar maken door eromheen te dichten. Volgend gedicht is van Rumi, die talloze teksten schreef over bestaanloos bestaan; sterven voor je doodgaat en geboren worden in een innige omhelzing met het eeuwige.

Als je liefde zoekt
houd je dan verre
van wetenschap
van geleerde woorden.
Dat gebabbel
heeft met liefde niets van doen.

Het begin der tijden?
de takken van de boom van liefde reiken verder.
Het einde der tijden?
De wortels gaan eraan voorbij.
Hemel en aarde?
De boom staat er los van.

Weg met het verstand,
leve de passie!
De grootsheid van liefde
en verstandig zijn
gaan niet samen.

Laat je gaan
Doe eens niet normaal.
Saaiheid,
daar hebben wij minnaars
geen boodschap aan.

Echte minnaars zijn als zeelui
en staan op de planken tussen
hoop en vrees.
Als de planken verdwenen zijn,
rest slechts verdrinking.

O, liefste,
jij bent zowel zee als parel.
jouw wezen is het geheim van de schepper.
 

Sterren in je ogen en modder aan je voeten                                                                       Mandala Mount Meru

De tweede wervel van je cervicale wervelkolom heet axis; Latijns voor as. Geen as van een asbak alsjeblieft maar as als in: draai een rondje om je as. Zoals je wervel atlas je hoofd draagt en de mythologische Atlas de wereld op zijn schouders draagt, zo wordt je wervel axis de draaier genoemd en draait in verschillende overleveringen en mythologieën de wereld om de axis mundi. De axis mundi is de centrale verbindingslijn tussen hemel, aarde en onderwereld. Culturen kennen elk een eigen as. Denk aan de boom Yggdrasil in de Noorse mythologie, wiens wortels de negen rijken der beschaving verbinden. Of het orakel van Delphi waar de oude Grieken heentogen wanneer zij raad of de rode draad zochten bij iets groters dan henzelf. Over de aardse locatie van de gouden Berg Meru wordt nog immer gespeculeerd. Maar volgend oude hindoe teksten zouden de goden op haar top vertoeven en zij wordt tot op de dag van vandaag door velen gezien als axis mundi; het centrum van het universum. De toverachtige tempel Angkor Wat in Cambodia is een representatie van laatstgenoemde mystieke berg, net zoals vele piramides gemaakt zijn als verbindingsplek tussen hemel en aarde. In de yoga traditie zien we het chakrasysteem van ieder mens als zijn of haar eigen axis mundi.

Jezelf als een tempel, boom, pilaar of berg tussen hemel en aarde zien klinkt aanlokkelijk, niet? Stel je voor dat ieder van ons een zichtbare as zou hebben; een soort lichtstraal die een paar meter door zou gaan waar je lijf ophoudt. Wanneer we dan met twintig mensen in een cirkel zouden gaan staan en een beetje naar voren zouden buigen. Of juist naar achter. Zie je wat er zou gebeuren? Onder of boven zou een koepel ontstaan; boven een dak, onder een draagvlak.

Naar de hemel of de hel hoef ik niet ver te zoeken. Het zijn plaatsen die we alleen of met elkaar maken. Werelden die we kiezen en creëren. Ik laveer. Lastiger, voor mij althans, is in het midden verwijlen.

Sinds luttele weken is mij twee dagen per week, van half negen tot half drie, de zorg van zeven-en-twintig kleuters toebedeeld. Het zijn er nog net geen drie-en-dertig. Maar. Zevenentwintig is ook best veel, vind je niet? Je kunt je door doorlopende dingen als druipende snotneuzen, ‘hij slááde mij’, en ‘ik mag niet meespelen van die jongetje’ gemakkelijk uit je lood laten slaan, en werken met kinderen kan je zo naar de hel hevelen. Toch fiets ik vooralsnog fluitend naar school en fiets ik fluitend naar huis. Mijn dagen zijn, terugblikkend, kleine kunstwerkjes. Ik raak vertederd, vertel verhaaltjes, loop stelten, leer stelten lopen, strik veters, poets chocoladepastagezichtjes, knutsel, knuffel, speel, lach, droog tranen, glim en glunder. Ik ben de as waaromheen de kinderen zich bewegen en ik probeer zoveel mogelijk dat te zijn: een pilaar in plaats van iemand met bokalen die je kunt bemachtigen. Ik raak vertederd door kinderen die elkaar troosten of elkaar helpen. Door kinderen die hun ruzies zelf oplossen doordat ik hen mét elkaar laat praten in plaats van óver elkaar tegen mij en hoe snel ze elkaar vervolgens vergeven. Ik raak vertederd door hun toewijding.  Dinsdag zei het jongste jongetje bij het bespreken van de dag: “Ik kon eerst dat nog niet knutselen en toen probeerde ik het en nu kan ik het!” En de oudste jongen zei zomaar tegen een meisje: “Ik vind het heel knap dat jij ons voorgelezen hebt vandaag. Grote complimenten geef ik aan jou”. Zoeter dan hemels nectar wordt mijn hart van dit soort zelfstandige zinnen die hoop geven op een aardigere aarde.  

Wanneer mijn hart ook vreugdevol vertoefde in haar eigen heem was bij een verlate verjaardag viering vorige vrijdag;. Ik had nog een kleipakkingmassage als cadeautje tegoed. O, mensen. Wat een weldaad. Wat een weelderigheid. Wat een wonder. Mijn borsten, billen, buik, ja mijn hele lijf werd ingesmeerd met vulkaanklei, zelfs mijn gezicht. Ik was een moddermens! Vervolgens werd ik ingepakt, met dekens toegestopt en met warme bijenwas bedekt. Een klein coconnetje was ik. Een ingebakerd baby’tje. Ik hoorde alleen nog het kloppen van mijn hart. Wat was er nog te wensen? Wat was er nog te willen? Alle geschillen leken te smelten. Ik werd warmte. Ik werd kalmte. Ik werd koestering. Met niemand om me heen. De wereld verdween. Ik viel samen met mijzelf zonder nog uit te reiken naar een andere plek of een ander mens. Ik verwerd het centrum van mijn eigen universum; een axis mundi met sacrosancte status.

Toen ik thuiskwam, beantwoordde ik de vraag: Kom je terug van de kleipakking? met: Ik kom terug uit de hemel.

De eerste wervel van je cervicale wervelkolom heet atlas. Prachtig toch? Net zoals de grieksmythologische titaan Atlas het hemelgewelf op zijn schouders moest torsen, torst onze C1 wervel ons zware hoofd.

Na dit wonderlijke weetje heb ik een raadseltje voor je: Wat hebben de volgende beschrijvingen met elkaar van doen?

Een blauwpaars gebreide zeemeerminstaart. Met speldjes aan je haar vast te knippen tijgeroortjes. Een hartjeskanon. Een rode roos. Bonbons in een doos. Een website url. Roze theedoeken. Groene theedoeken. Roze handdoeken. Groene handdoeken. Met groenstoffen kaften beklede Engelse boeken. Van die lichtgevende sterren om op muren te plakken.

33x Raden……

Het is een greep uit de cadeautjes die ik eergister kreeg!

Voordat ik mijn eerste schreden als drieëndertigjarige zette, heb ik een hartig woordje met mijn hoofd gesproken. Mijn Atlas kon hem haast niet meer torsen bij het opstaan: dat zware Iejoor-achtige hoofd. Het voelde zich vooral níet Teigetje-achtig, níet verjaardagsachtig en het wilde de dag het liefst mediterend (lees: mokkend) op een steen doorbrengen. Toen ik vroeg wat eraan scheelde, bleek hij van mening te zijn  dat mijn hart ‘het allemaal niet aan zou kunnen’. Ik sprak het zowel tegen als moed in en zei: ‘Och schat, jawel hoor! Maak jij je maar niet druk. Mijn hart is niet alleen gemaakt om verrukkelijk veel, soms in exces, van anderen te houden. Alles wat haar vandaag tegemoet waait, past precies en ga ik met verve ontvangen!’  

Hoewel ik herhaaldelijk het gevoel had uit elkaar te barsten van geluk gedurende de geschenkenvloed, ben ik heel gebleven.

Want, o wat een wonderdag! Ik ben met liefde overgoten! Letterlijk zelfs door het hartjescanon van vrienden op verrassingsbezoek... Ook kreeg ik een boek met de zwoelste Engelse gedichten; bij deze omgedoopt tot mijn nieuwe bijbel. En mijn vroegere vriendje gaf me lichtgevende sterren omdat ze hem aan het plafond van mijn zolderkamer van 15 jaar geleden deden denken. De maan en de sterren, chocolade… hij weet wel hoe hij zijn vroegere vriendinnetje en huidige homie weer week kan maken. Naast al deze romantiek gaf hij me trouwens ook de hosting voor deze website, de held. Wat ons brengt bij de handdoeken en theedoeken; gekregen van de vriendin die zich met trots mijn enige praktische vriendin noemt. En ze heeft gelijk, want je vrienden zijn zonder meer een afspiegeling van je in mijn geval weinig praktische zelf en dus kreeg ik zoals verwacht verder dingen als een salto les, een verrassingsavond, een massage, de entree van een feest, een zeemeerminstaart en tijgeroortjes. Die oortjes zijn meteen opgespeld natuurlijk en vergezeld van tijgerschmink heb ik ’s avonds mijn voeten moe en mijn hart gelukkig gedanst en gesprongen, als Teigetje himself.

Gelijkwaardig gelukkig werd ik van de woorden van mooie mensen in brieven, appjes, smjes, voicemail-, spraak-, en facebookberichtjes . Wat dacht je van:

‘Vlieg met de wind op deze winterse dag en vanavond zoek je de twinkelende lichtjes op en dans je alle jaren en je haren los’.
Of:
‘Ik ben vereerd door de jaren heen getuige te mogen zijn van zo veel menselijks en unieks’.

Hoe heerlijk om, in plaats van zwaarte zelf te schragen , op handen te worden gedragen!

Hallo! Ik ben Frauke, 33 jaar en mijn hobby’s zijn…

Wat zegt u daar mevrouw? Holymoly. Drie-en-dertig? Waar is je koophuis, je lease auto, je huwelijk, je booming career, waar zijn je kinderen? Waar is je LEVEN?

Nou, beste lezer. Mijn leven zit in mijn borst. In mijn hart. Het klopt: soms snel, soms soepel, soms met slakkengang.

Het klopt vaak wat sneller als ik schrijf en het gaat geweldig glimmen door wonderlijke woorden (liefst allitererend of in anafoor alstublieft).

Daarom doop ik dit jaar, dat vandaag begint met mijn drieëndertigste verjaardag, persoonlijk en bij deze tot het jaar van mijn hart. Ik ga een jaar lang schrijven over factoren die de klopsnelheid van mijn hart beheersen.  Liefdesbrieven. Chocola. Mooie mannen. Volle manen. Rode wijnen. Rijmende zinnen die met “O zoetheid…” beginnen. Perverse pranayama ademhalingsoefeningen. De vernuftigheid van kinderzinnen. Dingen die me tot zwijgen brengen of tot creatie aanzetten.

Zoals het feit dat de gemiddelde menselijke wervelkolom bestaat uit 33 ruggenwervels. Nou, ja, wel met de 9 heilig- en staartbeenwervels meegeteld die tot 2 wervels zijn vergroeid. Maar toch. Wist jij dat? Omdat ik vanaf vandaag het getal 33 tot een tempel maak, ga ik, nu ik dit weet, die 33 wervels mooi als structuur voor dit project gebruiken. Hoewel ze tot noch toe tegenstellingen voor me waren, die twee woorden, neem ik ze nu als de leidraad voor mijn jaar: structuur en liefde. Komend jaar beloof ik, met mijn hand op mijn levengevende borst, 33 verhalen te schrijven.  Van C1 Tot het laatste staartwerveltje. Amen.

En o, ja, ik hoor je denken: gaat ze dat wel volhouden? Want o, wat ben ik beloftes vaak niet nagekomen. In plaats van zaligmakende zinnen te zoeken voor een zelf geknutseld blog zou ik nu bijvoorbeeld, om een klein voorbeeld te noemen, eigenlijk met mijn blik op de Guatamalese einder, de rug van een paard tot woning hebben gemaakt. Maar. Zoals ze in het Spaans zeggen: “La Vida”. Oftewel: Het leven neemt je bij de hand en leidt je terug naar je eigen land.

En hier ben ik dan. Me afgelopen week afvragend waarom ik meestal alleen op reis schrijf. Het antwoord was natuurlijk: Omdat ik leefde volgens de leus: Wat van ver komt is lekker. (Lees deze zin in de breedste zin van het woord: verre landen, exotisch fruit en Latin lovers…). Nu ik wijs want 33 ben, weet ik dat wat van dichtbij komt niet minder lekker of minder aanstoot tot hartkloppingen hoeft te geven.

Woensdag was ik op bezoek bij mijn neefje Maarten en hij zei zoiets als: “Frauke, jij schrijft zoals mijn gevoelens zich zouden verwoorden als ze een stem hadden. Als ik lees wat jij schrijft denk ik: Ja, zo voel ik het ook! Maar zelf had ik er nooit woorden voor kunnen vinden”). Hierdoor aangespoord  ga ik dit jaar speciaal voor hem én voor jou, treintaitrés keer, op persoonlijke doch universele wijze, mijn hart luchten op digitaal papier.

Cheers to that!